تحليل «منابع و مصارف» و «ناپايداري منابع آب» در حوضه آبريز زاينده‌رود

حوضه آبريز زاينده‌رود در منطقه مركزي ايران از مناطق داراي مسئله ناپايداري منابع آب است. در اين پژوهش منابع و مصارف آب‌هاي سطحي و زيرزميني حوضه زاينده‌رود در ارتباط با ناپايداري منابع آب در حوضه مورد مطالعه قرار مي‌گيرد. روش انجام اين پژوهش به صورت توصيفي تحليلي و با اتكا بر تحليل داده‌هاي منابع و مصارف آب مي باشد. براي بررسي منابع، تغييرات حجم ذخيره سد زاينده‌رود و براي مصارف، تخصيص آب به بخش‌هاي شرب، صنعت و كشاورزي مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد منابع آب حوضه در دهه‌هاي اخير روند كاهشي داشته ولي مصارف آب حوضه روند متفاوتي داشته است، به‌طوري‌كه حجم مصرفي آب شرب كماكان روند افزايشي داشته ولي تخصيص آب به بخش كشاورزي مختل شده است. با بروز ناپايداري منابع آب كشاورزي، بخش اعظم مسير رودخانه از جريان دائمي آب محروم گرديده و اختصاص آب به بخش كشاورزي در بخش مياني و پايين‌دست حوضه با مشكل مواجه شده است. با بروز ناپايداري منابع آب، كشاورزان براي جبران كاهش جريان آب رودخانه، به حفر چاه و بهره‌برداري بيشتر از آب زيرزميني اقدام نموده‌اند كه خود روند ناپايداري منابع آب حوضه را تشديد كرده است. با ادامه اين روند پايداري محيطي و حيات انساني در حوضه با خطر جدي روبرو مي‌باشد.