چين و سياست حداكثرسازي موقعيت؛ باتأكيدبر مؤلفه‌هاي امنيتي ـ نظامي

مقولۀ «حداكثرسازي موقعيت» بيانگر مجموعه اي از ابزارها و يا سياست هايي است كه دولت ها ازطريق آن تلاش دارند به برترين جايگاه و موقعيت در عرصۀ نظام بين الملل دست يابند. چين نيز به‌عنوان بازيگري پرتوان، از دهه هاي اخير مجموعه منابع قدرتي را درراستاي ارتقاي جايگاه خود در نظام بين‌الملل بسيج نموده است. تمركز اصلي اين نوشتار بر چگونگي نقش آفريني مؤلفه هاي امنيتي و نظامي درجهت تحقق سياست يادشده قرار دارد؛ متغيرهايي كه گستره اي از نوآوري در حوزۀ نظامي گري تا اهداف امنيت محور در سطح منطقه اي و رقابت با امريكا را دربر مي گيرد. سؤال  اصلي اين پژوهش عبارت است از اينكه: در چارچوب رويكرد چين بر محور حداكثرسازي موقعيت، مؤلفه هاي امنيتي ـ نظامي، چگونه نقش آفرين هستند؟ پاسخ موردنظر درقالب اين فرضيه مي گنجد كه: عوامل امنيتي ـ نظامي يعني تحول در ساختار ارتش آزادي‌بخش خلق، ارتقاي نظام تسليحاتي و فناوري نظامي، جهت گيري امنيتي در سازمان شانگهاي و تقابل امنيتي با امريكا، بر سياست حداكثرسازي موقعيت جهاني چين  تأثير تعيين كننده اي داشته است. اين پژوهش درقالب روش تحليلي ـ توصيفي به بررسي فرضيه تحقيق خواهد پرداخت.