كاربرد الگوريتم سبال در تعيين حداكثر سهم روزانه گندم ديم از منابع آب سبز با استفاده از تصاوير سنجنده موديس (مطالعه موردي: شهرستان اهر)

كاربرد تكنيك‌هاي سنجش از دور در برآورد مكاني و زماني مقادير تبخير و تعرق جايگزيني براي اندازه‌گيري‌هاي‌ ميداني است. هدف از اين مطالعه، تعيين حداكثر سهم روزانه گندم ديم از منابع آب سبز در شهرستان اهر با استفاده از اجراي الگوريتم سبال بر روي تصاوير موديس است. در اين پژوهش ابتدا كارايي الگوريتم سبال در برآورد تبخير و تعرق گندم از مقايسه نتايج آن با روش الگامن افهولدر در اراضي گندم ديم و روش فائو پنمن مانتيث در اراضي گندم آبي ارزيابي شد و سپس حداكثر مقدار روزانه تبخير و تعرق واقعي گندم ديم با استفاده از الگوريتم مذكور در سطح منطقه بدست آمد. از محصولات بازتاب سطحي و دماي سطح زمين سنجنده موديس جهت رصد تغييرات مقادير شاخص تفاضل گياهي نرمال شده در طول دوره رشد گندم، تهيه نقشه اراضي گندم و برآورد مقادير تبخير و تعرق آن در سال 1389 در دوره خوشه رفتن تا طلايي شدن گندم استفاده شد. پس از ارزيابي كارايي الگوريتم سبال در دوره مذكور، حداكثر سهم روزانه گندم ديم از منابع آب سبز در 27 ارديبهشت سال 1398 محاسبه گرديد. از مقايسه نتايج الگوريتم سبال با نتايج روش‌هاي محاسباتي در اراضي گندم ميانگين خطاي مطلق 0.61 ميلي متر بر روز و ضريب همبستگي 0.9 بدست آمد. همچنين مشخص گرديد كه بيشترين ميزان تبخير و تعرق اراضي گندم در زمان به اوج رسيدن منحني شاخص گياهي آن مي‌باشد كه در اين مقطع با استفاده از الگوريتم سبال حداكثر سهم روزانه گندم ديم از منابع آب سبز در سال 1398 حدود 0.93 ميليون مترمكعب برآورد گرديد.