حس درد و رنج دراز مدت ناشي از درد مزمن در بيماران مبتلا به روماتوئيد آرتريت : نقش واسطه اي خودكارآمدي

زمينه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه اي خودكارآمدي در رابطه بين حس درد و رنج دراز مدت ناشي از درد مزمن در بيماران روماتوئيد آرتريت بوده است.مواد و روش ها : اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي بيماران داراي درد مزمن مبتلا به آرتريت روماتوئيد مراجعه كننده به 11 درمانگاه و مركز خصوصي و دولتي چند تخصصي درد مزمن در شهر تهران و كرج در فاصله زماني آبان 1394 تا ارديبهشت 1395 بودند. 399 نفر (257زن و142مرد) به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. براي جمعآوري دادهها از شاخص حس درد مقياس تعديل شده درد مك گيل MPQ، مقياس احساس ناراحتي درد PDS و پرسشنامه خودكارآمدي درد مزمن PSEQ استفاده شد و روابط توسط مدل يابي معادلات ساختاري تحليل شدند.يافته ها:: نتايج نشان داد كه حس درد و خودكارآمدي مستقلاً پيش بيني كننده هاي قابل قبولي براي رنج دراز مدت محسوب مي شوند(P 0/05). همچنين براساس يافته هاي مدل يابي معادلات ساختاري اثر حس درد، با ميانجي گري خودكارآمدي؛ پيش بيني كننده رنج درازمدت در بيماران مبتلا به روماتوئيد آرتريت مي باشد. نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش، علاوه بر اينكه به مفهوم سازي رنچ درازمدت كمك مي كند، پيشنهاد مي كند كه تقويت عامل خودكارآمدي با هدف بهبود خودمديريتي و ارائه راهبردهاي انطباقي تر و ارتقاي سلامت اين بيماران، در برنامه هاي پيشگيري و درمان اين بيماران گنجانده شود.