عوامل موثر بر احتمال طلاق در ايران با استفاده از روش داده‏ هاي شبه تابلويي

طلاق، زنگ خطر جدي است كه هزينه به‏سامان سازي آن بيش از هزينه‏هاي مقابله با پيامدهاي اجتماعي اقتصادي و سياسي آن است. از اين‏رو، بررسي علل و پيامد آن و راه‏هاي برون‏رفت از آن بايد در برنامه‏هاي سياست‏گذاران كلان كشور باشد. در اين مقاله صرفا با هدف درك بهتر از ارتباط ميان آموزش و اشتغال زنان با طلاق، عوامل اقتصادي اجتماعي موثر بر طلاق در سطح استان‏هاي ايران با استفاده از ريزداده‏هاي طرح هزينهدرآمد خانوار شهري در سال ۱۳۹۳ و كاربرد روش داده‏هاي شبه‏تابلويي بررسي شده‎‏است. داده‏هاي اوليه شامل 18885 خانوار شهري بوده‏است كه در مرحله اول زير بخشي از داده‏ها شامل سرپرستان خانوار مرد و زنِ مطلقه و متاهل (۱۶۵۰۳ مشاهده) انتخاب و در سطح استان‏ها دسته‏بندي شدند. براساس داده‏هاي اوليه و دسته‏بندي شده، توصيف داده‏اي صورت گرفت. در مرحله بعد با روش داده‏هاي شبه‏تابلويي ديتون(۱۹۸۵) و قزواني و گوايد(2001)، مدل تحقيق با لحاظ سن و سواد سرپرست خانوار با تاكيد بر آموزش و اشتغال زنان،  اندازه و درآمد خانوار، شاغل بودن سرپرست خانوار، به روش حداكثر درستنمايي برآورد گرديد. براساس نتايج حاصل از برآورد، اندازه خانوار، اشتغال سرپرست خانوار و با سوادي او و درآمد خانوار احتمال طلاق را كاهش مي‏دهد در حالي‏كه اثر تحصيلات عالي براي زنان و اشتغال آنان بر احتمال طلاق مثبت بوده‏است. هم‏چنن رابطه سن و طلاق U وارونه است. يعني در سال‏هاي اوليه زندگي مشترك و سال‏هاي انتهايي آن، احتمال طلاق كمتر از سال‏هاي مياني زندگي سرپرست خانوار است.