فهم عوامل اجتماعي مرتبط با جايگاه اجتماعي زنان راهبه

هدف مقاله اين است كه جايگاه اجتماعي مرتبط با  زنان راهبه را  در اديان بودايي و مسيحيت، بررسي كند. پژوهش حاضر كه از نوع توصيفي و مطالعات تاريخي است، به روش كتابخانه اي انجام شده است؛ در اديان بودايي و مسيحيت به زناني كه زهد مي ورزند (راهبه) و به مردان (راهب) مي گويند. در واقع رهبانيت در اديان، گونه اي زهد ورزي است كه به يك نحوه ي زندگي تعبير مي شود. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه ، زنان بودايي در ابتدا جايگاهي نداشتند و بودا از لغزش هاي اخلاقي زنان واهمه داشته است. اما  با پذيرش زنان در سنگهه و ورود آنان در سلك رهباني با كراهت و با شرايطي كه اطاعت مطلق و تابعيت زنان را از راهبان مرد ايجاب مي كرد موافقت كرده است؛ اما در مسيحيت در نظام هايِ رهباني، راهبان، زنان را اغواگر و شيطان دانستنه اند كه البته اين امر بيشتر به سبب شرايط فرهنگي و اجتماعي آن زمان بوده است. اما به مرور شاهد افزايش راهبه ها و صومعه هاي خاص زنان مي باشيم تا جايي كه حتي زنان رهبري صومعه ها را به عهده گرفته اند نتايج پژوهش حاكي از آن است كه، نگاه جنسيتي به زن مانع  اساسي بر مشاركت هاي معنوي زنان در حلقه هاي رهبانيت شده است؛ گرچه در آغاز از ورود راهبه ها به دلايل مختلف مخالفت شده است، اما با تغيير شرايط فرهنگي و اجتماعي زنان به عنوان راهبه ها جايگاه اجتماعي خود را در اين دو دين بزرگ يافته اند؛ تا آنجا كه شمار آنها با مردان راهب برابري كرده و حتي صومعه هاي خاص زنان راهب رواج يافته است.