بررسي تأثير قصه گويي بر زبان گفتاري كودكان مبتلا به اوتيسم (طيف خفيف تا متوسط)

اﺧﺘﻼلِ طيفِ اﺗﯿﺴﻢ، ﯾﮑﯽ از مهم‌ترين اﺧﺘﻼل‌هايي اﺳﺖ ﮐﻪ بر رﺷﺪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻮدﮐﺎن و توانايي‌هاي آن‌ها در تعامل‌هاي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺑﺮﻗﺮاري ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﺗﺄﺛﯿﺮ مي‌گذارد. يكي از مشكلات اصلي در مبتلايان به اختلال طيف اتيسم، تأخير در آغازِ سخن‌گفتن و يا عدمِ تكاملِ گفتار در اين كودكان است. اين مقاله، به بررسي تأثير قصه‌گويي بر زبان گفتاريِ كودكان طيف خفيف تا متوسطِ اتيسم پرداخته‌است. به اين منظور، 20 كودك 7-4 ساله كه اتيسم خفيف تا متوسط داشته و به مركز نورهدايت مشهد مراجعه‌كردند، با استفاده از آزمون كارز انتخاب‌شدند. سپس، آن‌ها به طور تصادفي در دو گروه 10 نفريِ شاهد و مورد، قرارداده ‌شدند. گروهِ مورد، تحتِ آموزش درك و توليد گفتار از طريق قصه‌گويي قرار گرفت. تعداد 30 داستان تصويري مناسب سن 7-3 سال انتخاب شد كه طي سه ماه و هر روز به مدت نيم ساعت، براي اين كودكان بيان شد. مهارت‌هاي زباني كودكان در هر دو گروه در ابتدا و پايانِ بررسي، با استفاده از آزمون رشد زبان ويراست سوم مورد ارزيابي قرار گرفت. داده‌هاي پژوهش در مقايسه درون‌گروهي نشان داد، بهره زبان گفتاري در گروه شاهد در پيش و پس از بررسي اختلاف معناداري با هم ندارند (p=0.066). اين در حالي است كه اين اختلاف در گروه مورد معنادار بود (p=0.004). همچنين با مقايسه بين‌گروهي معلوم ‌شد اختلاف بهره زبان گفتاري كودكان گروه‌هاي مورد و كنترل بعد از پايان مطالعه و فرآيند قصه‌گويي معنا‌دار است (p=0.030). يافته‌هاي پژوهش، نمايانگر تأثير ﻗﺼﻪ‌گويي در افزايش مهارت‌هاي زبان گفتاري كودكان داراي اتيسم (طيف خفيف تا متوسط) است.