امر سياسي، شكل‌گيري و هژمونيك شدن گفتمان انقلابي اسلام سياسي در ايران

امر سياسي در درون يك گفتمان، براساس دوگانه ي ضديت و همدلي و يا رابطه ي متضاد و خصمانه با گفتمان هاي دگر شكل مي گيرد. گفتمان ها با تعريفي كه از امر سياسي ارائه مي دهند از يك سو مرزهاي هويتي ميان نيروهاي خودي و ديگري و از سوي ديگر به نزاع هاي سياسي در يك جامعه معنا مي بخشند. زوال حكومت پهلوي و در نهايت برچيده شدن آن، نتيجه ي منازعه با گفتمان هائي بود كه در راس آن گفتمان اسلام سياسي قرار داشت. ظهور اين گفتمان بيش ازآنكه كنشي باشد، واكنشي به گفتمان پهلوي بود كه كوشيد با برجسته سازي عناصر خودي و حذف و حاشيه راني گفتمان مذهبي در مقام غير، خود را در جايگاه‌يگانه گفتمان موجود در جامعه تثبيت نمايد. با مقدمات فوق، پژوهش حاضر به بررسي نحوه ي صورت‌بندي امر سياسي از سوي گفتمان پهلوي و تاثير آن بر شكل‌گيري گفتمان انقلابي اسلام سياسي در يك دوره ي مهم و تعيين كننده ي در تاريخ ايران معاصر مي پردازد. در اين پژوهش محقق برآن است تا با استفاده از روش تحليل گفتمان لاكلائو و موف و استخراج مفاهيم و مقولات مرتبط با مفهوم امر سياسي نشان دهدكه نحوه صورت‌بندي امر سياسي از سوي گفتمان پهلوي چه تاثيري در شكل‌گيري گفتمان انقلابي اسلام سياسي در ايران داشته است؟ فرضيه ي ما در اين پژوهش بدين شكل مطرح مي شود كه صورت‌بندي امر سياسي از سوي گفتمان پهلوي در قالب خصومت تمام عيار با گفتمان مذهبي به سياسي شدن مذهب و شكل‌گيري گفتمان انقلابي اسلام سياسي در ايران انجاميد.