اثربخشي درمان تحريك شناختي بر كاركردهاي شناختي و كيفيت زندگي مبتلايان به بيماري آلزايمر

The effectiveness of cognitive stimulation therapy on cognitive functions and quality of life in people with Alzheimer’s disease

مقدمه: آلزايمر، شايع ترين نوع دمانس، يك اختلال دژنراتيو مزمن و پيشرونده عصبي است كه بر كاركردهاي شناختي، تعاملات اجتماعي و كيفيت زندگي فرد اثر ميگذارد. پيش بيني مي شود كه تا سال 1420، جمعيت سالمندان ايران به حدود 25 درصد برسد. از اين رو پروتكل درمان تحريك شناختي با چارچوبي بر پايه حفظ قابليت هاي شناختي و در راستاي بهبود كيفيت زندگي ارايه شد. اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي درمان تحريك شناختي بر كاركردهاي شناختي و كيفيت زندگي افراد مبتلا به آلزايمر اجرا گرديد. مواد و روش­ ها: طرح پژوهش، نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. تعداد 24 نفر از مبتلايان به بيماري آلزايمر به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش (روش مداخله: درمان تحريك شناختي) و گروه كنترل قرار گرفتند. ابزار سنجش شامل پرسشنامه معاينه مختصر وضعيت رواني، آزمون درجه بندي باليني زوال عقل، آزمون غربالگري اختلال شناختي و پرسشنامه كيفيت زندگي مبتلايان به آلزايمر بود. يافته ­ها: نتايج تحليل كوواريانس چند متغيري نشان داد كه بين دو گروه آزمايش و كنترل از نظر عملكرد شناختي تفاوت معني‌داري وجود دارد كه اين نشان‌دهنده‌ي اثربخشي درمان تحريك شناختي مي‌باشد. همچنين بررسي ها نشان داد كه درمان تحريك شناختي هم بطور مستقيم و هم به شكل واسطه اي، موجب افزايش كيفيت زندگي گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل مي شود (001/0=P). بحث و نتيجه­ گيري: يافته ها نشان داد كه درمان تحريك شناختي به عنوان يك مداخله غير دارويي موثر مي تواند جهت بهبود وضعيت شناختي و كيفيت زندگي مبتلايان به آلزايمر بكار گرفته شود.

Background: Alzheimer’s, the most common type of dementia, is a chronic and progressive degenerative disorder. It affects cognitive functions, social interactions, and quality of life. It is expected that by 2041, the elderly population in Iran will be around 25%. So, a cognitive stimulation therapy protocol has been introduced with a framework for maintaining cognitive abilities and improving quality of life. The purpose of this study was to investigate the effectiveness of cognitive stimulation therapy in cognitive function and quality of life in people with Alzheimerchr('39')s disease. Materials and Methods: the research method was a semi-experimental pre-test and post-test with a control group. 24 Alzheimerchr('39')s patients who were residing in Tehranchr('39')s elderly care and treatment centers were selected by available sampling. They were randomly assigned into two groups; an experimental group (interventional technique: cognitive stimulation therapy) and a control group. Measurement tools consisted of a MMSE cognitive test questionnaire, The Mini Cog test, CDR memory test, and QOL-AD questionnaire. Results: results of multivariate covariance analysis showed that there was a significant difference between experimental and control groups in cognitive function and this showed that therapy is effective. Also, cognitive stimulation therapy, both directly and intermediately, increased the quality of life in the experimental group compared to the control group (P = 0.001). Conclusion: Cognitive stimulation therapy, as an effective non-pharmacologic intervention, can be used to improve the cognitive status and quality of life in people with Alzheimerchr('39')s disease.