ارزيابي ظرفيت‌هاي توسعه ميان افزا در بافت فرسوده شهري با رويكرد مشاركت اجتماعي (نمونه موردي شهر سرخس)

گسترش كالبدي، افزايش هزينه‌هاي حمل‌ونقل شهري، تأسيسات زيربنايي و خدمات‌رساني ازجمله مشكلات توسعه افقي شهرها هستند. اين در حالي است كه در بيشتر مواقع فضا براي توسعه دروني شهري وجود دارد و يكي از گزينه‌هاي مناسب توسعه، بهره‌گيري از رويكرد توسعه ميان افزا است. توسعه ميان افزا به‌ويژه در بافت‌هاي فرسوده كه قبلاً توسعه‌يافته و به دلايل متعدد از روند توسعه بازمانده‌اند، راهكار بسيار مناسبي براي توسعه از درون با هزينه‌ بسيار كمتر و مطلوبيت بيشتر مي‌باشد. در اين ميان توجه به عواملي كه مي‌تواند راهبردها و سياست‌هاي توسعه ميان افزا را حمايت كند، حائز اهميت است. مشاركت اجتماعي با توجه به ماهيتي كه دارد، مي‌تواند به‌عنوان يكي از روش‌هاي مؤثر از رويكرد توسعه ميان افزا حمايت كند. هدف اين پژوهش، ارزيابي نظريه توسعه ميان افزاي بافت فرسوده شهرِ سرخس با رويكرد ارتقاء شاخصۀ مشاركت اجتماعي مي‌باشد. روش تحقيق، توصيفي تحليلي و با توجه به ماهيت تحقيق، داده‌هاي موردنياز از طريق مطالعات اسنادي و ميداني جمع‌آوري‌شده است. نقشه‌هاي موردنياز براي تحقيق، در محيط Arc Map آماده‌شده و تجزيه‌وتحليل داده نقشه‌ها و تهيه نقشه‌هاي خروجي در محيط GIS صورت گرفته است. جامعه آماري 124 نفر از افراد ساكن در بافت فرسوده سرخس مي باشد كه حدود 75 هكتار وسعت داشته و به لحاظ جغرافيايي در مركز شهر به سمت شرق قرار دارد و از طريق روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب‌شده و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار  SPSSمورد تجزيه‌وتحليل قرارگرفته‌اند. بررسي معيارهاي مختلف نظير اعتماد اجتماعي، علاقه به جامعه، تعاون و همياري و اعتماد نهادي مبين رغبت زياد ساكنين منطقه به مشاركت در احياء اين بافت مي‌باشد و نهايتاً راهكارهايي در راستاي ارتقاء شاخصۀ مشاركت اجتماعي بافت فرسوده شهر سرخس بر اساس نظريه توسعه ميان افزا باهدف توسعه اين بافت، ممانعت از رشد افقي در شمال شهر و كاهش هزينه‌هاي مديريت شهري نيز ارائه ‌شده است.