نسب كودكان متولدشده از رحم اجاره‫اي؛ مطالعه تطبيقي در حقوق موضوعه ايران و تركيه

همان‌گونه كه جامعه مدام درحال تغيير و تحوّل است، معنا و مفهوم و يا كاركرد نهادهاي اجتماعي هم در گذر زمان دستخوش تغيير و تحوّل مي‌گردد. با پيشرفت‌هاي علمي و تكنولوژيك بشر در عرصه‌هاي مختلف، شيوه‌هاي درمان ناباروري و توليدمثل نيز دچار دگرگوني شده و شكل نوين به خود گرفته است. غرض اصلي از بحث پيرامون «جايگزيني رحم» در اين پژوهش، سخن گفتن درباره يكي از آثار مهم اين قرارداد يعني تبيين نسب كودكان متولدشده از اين‌ روش است. جانشيني در بارداري يكي از شيوه‌هاي درمان ناباروري است كه به‌موجب اين شيوه تخمك زنان نابارور با اسپرم شوهران آنان در محيط آزمايشگاه لقاح يافته و جنين حاصله به‌منظور رشد و پرورش به رحم زن ديگري منتقل مي‌شود كه از اين زن تعبير به مادر جانشين مي‌شود. يكي از مهم‌ترين مساﺋلي كه در اينجا مطرح مي‌شود اين است كه كودك متولدشده از قرارداد رحم جايگزين منتسب به كدام مادر مي‌باشد؟ دراين‌زمينه ديدگاه‌هاي مختلفي در ايران و تركيه مطرح شده است و با وجود سكوت مقننين در اين دو كشور و فقدان قانون صريح و مشخص دراين‌زمينه، با استناد به رويه موجود، مي‌توان نتيجه گرفت كه حقوق ايران كودك را منتسب به مادر ژنتيك (صاحب تخمك) و حقوق تركيه كودك را منتسب به مادر فيزيولوژيك (نگهداري‌كننده) مي‌داند.