سازگاري پرنوسان در تعاملات اجتماعي بيماران سرطاني؛ مطالعۀ كيفي در شهر اهواز

هدف پژوهش حاضر، كشف معنا و تفسير بيماران مبتلا به سرطان شهر اهواز از تعاملات روزمره است. پژوهش در رويكرد كيفي و با روش بنياني انجام‌ شده است. به اين منظور با ۱۷ نفر از بيماران مبتلا به سرطان كه همه يا بخش عمده‌اي از درمان خود را در شهر اهواز گذرانده بودند‍‍‍‍‍ و مراقبان آنها، مصاحبه‌‎هاي نيمه‌ساختاريافته و عميق انجام شد. اين مشاركت‌كنندگان با روش نمونه‌گيري هدفمند به شيوۀ گلوله‌برفي انتخاب شدند. داده‌هاي مصاحبه با روش كدگذاري نظري تجزيه ‌و تحليل شدند و در اين مرحله 6 مقوله به دست آمد. در كدگذاري محوري ضمن مقايسۀ مقولات و كدها با يكديگر، ارتباط آنها بررسي شد و درنهايت، مقولۀ «تعامل سازگاري پرنوسان» به‌‌منزلۀ پديدۀ اصلي ظهور يافت. يافته‌ها نشان دادند بيماران مبتلا به سرطان در تنظيم روابط خود با فراز و نشيب‌هايي روبه‌رو هستند و تعاملات آنان دستخوش تحولات بسياري مي‌شود كه تجربۀ تعامل سازگاري پرنوسان را براي آنان به‌همراه دارد. شرايط خاص بيماري در كنار دشواري تنظيم روابط، آنها را وادار به شكل‌دهي دوبارۀ تعاملاتشان مي‌كند.