نشانه‎شناسي اجتماعي روپوش مدرسه در روايت‎هاي دختران جوان مشهدي

پژوهش حاضر به‎‌دنبال بررسي انتقادي شمايي از تجربۀ تحصيلي دختران جوان است. اين واكاوي براساس رويكرد روشي نشانه‌شناسي اجتماعي ون ليوون (2005) و با تمركز بر روپوش مدرسه به‌منزلۀ يكي از منابع نشانه‌شناختي حاضر در تجربۀ زيستۀ عاملان اجتماعي مدنظر انجام شده است. نتايج نشان دادند قواعد الزام‌آور مدرسه دربارۀ روپوش، دانش‌آموزان را در فرايندي قرار مي‌دهد كه محصول آن، ايجاد نوعي گسست معنايي در صورت‌بندي تجربۀ تحصيلي آنها و درنتيجه، ازخودبيگانگي و انفعال آنها هنگام گذراندن دوران تحصيل در مدرسه است. به يك معنا دانش‌آموزان فرايند تحصيل در مدرسه را جدا از خود و حاكم بر خودشان ادراك مي‎كنند. به اين ترتيب تجربۀ تحصيلي به جاي اينكه روندي قدرت‌افزا براي زنان باشد، به روندي قدرت‌زدا تبديل خواهد شد.