علل استمرار ساخت رانتيري دولت در دوران پس از انقلاب(با تكيه بر سال هاي نخست پس ازپيروزي انقلاب)

دولت هاي پس از انقلاب با وجود شعارها وبرنامه هاي پر سروصدا در زمينه كاهش اتكا به نفت،عملا توفيق قابل ملاحظه اي در اين زمينه پيدا نكرده اند. مقاله حاضر با بهره گيري ازرويكرد نهادگرايي تاريخي و قرائت هاي تجديدنظرطلب در نظريه دولت رانتير نشان مي دهد كه ريشه وابستگي دولت به درآمدهاي نفت، در سال هاي نخست پس ازپيروزي انقلاب، به واسطه تصميم هاي نخبگان انقلابي براي مقابله با چالش ها ومقتضيات پيش رو شكل گرفت( و البته در اين زمان امكان پيگيري الگوهايي متفاوت نسبت به قبل از انقلاب درحوزه بسيج منابع توسط دولت وجود داشت) .اين امر سبب شد اتكا به درآمدهاي نفت به جزئي نهادين در كارويژه بسيج منابع مالي توسط دولت پس از انقلاب تبديل گردد. در نتيجه در هر نوع تفكر درباره كاهش وابستگي دولت به درآمدهاي نفت،بايد به اين نيروهاي نهادين و پايداري اشان در خلال شرايط متفاوت سياسي واقتصادي در هر مقطع توجه لازم مبذول گردد. روش تحقيق مقاله حاضر توصيفي تحليلي است.