واكاوي نو از دين به مثابه ذاتي متعين و فراطبيعي با تكيه بر آراء ملاصدرا همراه با نقدي بر ديدگاه فرويد

اعتقاد به دين نقش مهمي در معناداري زندگي انسان‌ها ايفا مي‌كند از اين‌رو انديشمندان بسياري به بررسي خاستگاه دين پرداخته‌اند؛ به‌طوري‌كه گروهي از انديشمندان معتقدند اين عنصر معنابخش به زندگي منشأيي الهي و ماورايي دارد و برخي ديگر آن را بشري و برآمده از توهمات انسان‌ها مي‌خوانند. ملاصدرا از نمايندگان معتقد به ديدگاه اول و فرويد طرفدار انديشه دوم است. اين نوشتار با واكاوي دين و اوامر الهي با تكيه بر آراء ملاصدرا آشكار مي‌سازد فارغ از اختلافات مبنايي انديشه صدرا و فرويد، هسته مركزي تفاوت ديدگاه هستي‌شناسانه صدرايي و روانشناسي فرويد در مورد دين در پاسخ به اين سئوال نهفته است كه آيا دين ذات متعين و مستقل از ذهن بشر دارد يا نه؟ از منظر هستي‌شناسانه صدرايي پاسخ به اين سئوال مثبت و از ديدگاه روانشناسانه انسان‌گراي فرويد پاسخ به آن منفي است. اين نوشتار تحليلي فلسفي از منشأ دين و اوامر و نواهي آن از طريق بيان علم الهي و تبيين مطابقت دين و نظام احسن با علم الهي با تكيه بر آراء ملاصدرا ارائه و اثبات مي‌كند كه دين ذاتي متعين و مستقل از توهمات بشري دارد سپس بر همان اساس ديدگاه فرويد مبني بر موهوم انگاري دين و الزامات ديني را نقد مي‌كند.