الگوي سلسله‌مراتبي معناپذيري مكان با برپايي رويدادها در فضاهاي عمومي شهري (مطالعه موردي: بافت پياده‌ محدوده مركزي شهر رشت)

بيان مسأله: انسان موجودي اجتماعي و داراي نياز به تعامل و برقراري ارتباط با ديگران است و بدين‌‌سان نيازمند فضاهايي براي حضور است. كيفيت اين حضور وابسته به معنايابي فضا و به تبع آن آفرينش مكان مي‌باشد. مكان‌ها بر پايه وقايعي كه در آنها روي مي دهد معنا مي‌يابند. آفرينش مكان به مردم اين حس را القا مي كند تا فصاهاي عمومي را به عنوان قلب هر جامعه‌اي دوباره متصور شوند يا دوباره بسازند. هدف: پژوهش حاضر در پي آن بوده تا بتوان از طريق فعاليت‌ها و رويدادهاي اجتماعي، فضاهاي عمومي شهر رشت را معنادارتر نمود تا اينگونه فضاها به مكان ارتقا يابند. روش:روش اين پژوهش از نوع كيفي با رويكرد پديدارشناسانه بوده و پديده مورد نظر يعني رويدادهاي برپا شده در بافت پياده‌ مركزي شهر رشت در بازه زماني بهار 1396 تا بهار 1398، بر اساس تجربه حضور و مواجهه مردم با مكان از طريق مصاحبه‌هاي عميق، مورد بررسي قرار گرفته است. يافته‌ها: نتايج حاصله، الگوي سلسله‌‌‌مراتبي معناپذيري رويدادها براي آفرينش مكان را در دو طيف مخاطبان و مديريت فضاي شهري ارائه نموده است. «بهانه حضور» حداقل زمينه معناپذيري براي آفرينش مكان از سوي شهروندان است كه در مقابل به منظور بسترسازي اين عامل، مديريت فضاي شهري بيشترين نقش را ايفا مي‌نمايد. «ميزان لذت بردن از حضور» درجه بالاتر معناپذيري است. اگرچه نقش مديريت فضايي در اين مرتبه كم‌رنگ‌تر مي‌شود، اما كيفيت، نوع اجرا و ميزان همراه‌سازي، همچنان از وظايف آن به حساب مي‌آيد. در اين روند سلسله مراتبي، «ميزان مشاركت مؤثر در رويداد» درجه معنادارتر و بالاتري از آفرينش مكان را ايجاد مي‌نمايد. نتيجه گيري: معناپذيرترين مرتبه آفرينش مكان در يك رويداد، «ميزان پيش‌بري فضاي رويداد» است. در اين مرحله مخاطبان با نمايش ميزان خلاقيت و توانايي‌هاي خود در پيشگاه ديدگان عموم، به خودشناسي عميق‌تري دست مي‌يابند.