اثر شرايط رطوبتي خاك بر ماشين كارندۀ بي خاك‌ورز و عملكرد گندم آبي

كشاورزان براي كاهش مقاومت كششي خاك‌هاي سنگين رسي، ابتدا زمين را آبياري مي كنند (ماخار) و پس از گاورو شدن خاك، خاك‌ورزي را شروع مي كنند. در اين پژوهش، پنج روش خاك‌ورزي كاشت از نظر شاخص‌هاي مصرف سوخت، مدت زمان مورد نياز براي تهيه بستر و كاشت بذر، نفوذي‌پذيري خاك، تعداد بوته در متر مربع، تعداد علف‌هاي هرز وعملكرد دانه گندم، در يك خاك رسي در استان خوزستان و به روش بلوك‌هاي كامل تصادفي در سه تكرار مقايسه شدند؛ اين پنج روش خاك‌ورزي كاشت عبارت اند از: كاشت به صورت بي‌خاك‌ورزي در خاك خشك بدون ماخار (T1)، يك بار ديسك زدن بدون ماخار + كارندۀ بي‌خاك‌ورز (T2)، ماخار+ كارنده بي‌خاك‌ورز در خاك گاورو (T3)، ماخار+نم‌كاري با كارندۀ بي‌خاك‌ورز (T4)  و ماخار+ دوبار ديسك زدن + كاشت با خطي‌كار (T5 شاهد). نتايج بررسي ها نشان مي دهد كه از نظر عملكرد دانه، تيمارهاي T5 (شاهد) و T4 به ترتيب با 5287 و 5168 كيلوگرم بر هكتار، از ديگر تيمارها برترند. بيشترين تعداد علف‌هاي هرز با 42.34 بوته در مترمربع در T3 ديده مي شود، اما در T5 با وجود آبياري ماخار، بيشتر علف‌هاي هرز سبز شده با دوبار ديسك زدن از بين رفته اند و تراكم علف هاي هرز به 7.33 بوته در متر مربع رسيده است. به طور كلي، در صورت وجود آب و فرصت كافي براي ماخار، T4 نسبت به شاهد برتري دارد و دليل آن حذف آبياري اول، كاهش مصرف سوخت (از 34.11 به 11.35 ليتر بر هكتار) و كاهش مدت زمان مورد نياز براي تهيۀ بستر و كاشت بذر (از 2.91 به 0.4 ساعت بر هكتار) است وگرنه روش T2 پيشنهاد مي‌شود كه در آن عملكرد دانه (4734 كيلوگرم بر هكتار)، و 30 درصد كاهش در مصرف سوخت و 57 درصد كاهش در مدت زمان مورد نياز براي تهيه بستر و كاشت بذر، نسبت به شاهد، براي آن به دست آمده است.