«وصف مدرنيستي» در آثار ابوتراب خسروي

جايگاه توصيف در داستان‌هاي مدرنيستي، متفاوت از داستان‌هاي كلاسيك است. در اين راستا، تكنيك‌ها، كاركردها و سوژه‌هاي وصف نيز تغيير مي‌يابد. توصيف در داستان‌هاي سنتي، منحصر به مفاهيم عيني و قابل مشاهده مي‌باشد. ساختار وصف‌ها بر اساس عناصر واقعي، شمول‌گرا و غيرتجريدي بنا مي‌شود. اما در آثار مدرن، وصف‌ها دروني و معناگرا مي‌شود. به رفتارها و مضمون‌ها بيشتر از ظواهر توجه مي‌گردد. نويسندۀ مدرن به معاني ثانوي و معنوي ويژگي‌هاي ظاهري اشخاص و اشياء توجه مي‌كند كه برآيندي از تعمق و تحليل فلسفي او بر سوژه‌هايش است. پايۀ وصف‌ها نيز بر مبناي عناصر جزئي، ذهني و خيالي شكل مي‌گيرد. در اين راستا، تكنيك‌ها، كاركردها و سوژه‌هاي وصف نيز تغيير مي‌يابد. مداقۀ آثار ابوتراب خسروي از منظر شگردهاي توصيفي معرفي شده حائز اهميت است كه اين پژوهش به آن پرداخته است. شگردهاي توصيف در جستار پيش رو به روش (توصيفي تحليلي) بررسي شده است. پرسش اصلي اين پژوهش مبتني بر اين مطلب است كه آيا با مطالعۀ تطبيقي داستان‌هاي سنتي و مدرن مي‌توان به تفاوت جايگاه وصف در اين دو مقوله اشاره نمود؟ نتايج اين بررسي نشان مي‌دهد كه آثار خسروي توانايي نمود و واكاوي شگردهاي جديد توصيفي و انگاره‌بندي جديدي از ساختار توصيف، موسوم به «وصف مدرنيستي» را در خود دارد.