تحليل ديدگاه هاي عرفاني و تبيين مولفه هاي شبه عرفاني در رمان جزيره سرگرداني

رمان «جزيره سرگرداني» با محوريت عنصر شخصيت، داراي يك طرح شخصيت محور است. در اين اثر، تنها حوادث بيروني داستان نيستند كه جريان رمان را پيش مي برند، بلكه همزمان با حوادث بيروني، بيان ديدگاه ها و نگرش هاي ديني و اعتقادي شخصيت هاي داستان و كنش هاي پي درپي انديشگاني، طرح داستان را گسترش مي دهد. در اين رمان، سه نوع ديدگاه و نگرش مختلف نسبت به عرفان در دنياي مدرن وجود دارد: نگرش سنتي و مقلدانه كه در پي احياي عرفان سنتي در دنياي معاصر براي رهايي نسل معاصر از سرگرداني حاصل از مدرنيته است، نگرش انتقادي كه به انكار عرفان در دنياي مدرن مي‌پردازد، و نگرش ترديدي كه از عدم قطعيت در باورهاي ديني و اعتقادي نسل جوان حكايت دارد. نويسنده در اين اثر، با خلق شخصيت هايي با ديدگاه و نگرش هاي اعتقادي متقابل، زمينه را براي گسترش محتوا و درونمايۀ عرفاني داستان فراهم آورده است. نويسنده ضمن وفاداراي به چنين طرحي، با به كارگيري مولفه ها و نظريه‌هاي پسامدرنيته در تكنيك داستان پردازي خود، مولفه‌هايي چون: عدم قطعيت، تناقض، جريان سيال ذهن و آشفتگي روايت... با برانگيختن پرسش هاي وجودشناسانه در مخاطب، مفهوم و محتوايي شبه عرفاني در رمان ايجاد مي‌كند. هدف از اين پژوهش، تحليل و شناخت ديدگاه و نگرش هاي عرفاني و تبيين مولفه هاي شبه عرفاني در اين رمان است.