تأثير تمرين استقامتي بر سطوح پروتئين VEGF در بافت عضله قلبي رت‌هاي نر ديابتي شده با STZ

مقدمه: ورزش عامل درماني در افراد ديابتي است و فرآيند آنژيوژنز مي تواند تحت تأثير ورزش استقامتي قرار گيرد. هدف پژوهش بررسي اثر 6 هفته تمرين استقامتي بر روي نوار گردان بر سطوح VEGF در عضله قلبي رت هاي ديابتي بود. مواد و روش ها: تعداد 24 سر رت نر ويستار با وزن 9.4 ±245 گرم و سن 8 هفته بطور تصادفي به گروه هاي كنترل (6 سر)، تمرين (6 سر)، ديابت (6 سر) و ديابت تمرين (6 سر) تقسيم شدند. ديابت بوسيله تزريق استرپتوزوتوسين (50 ميلي گرم/كيلوگرم) ايجاد شد. پروتكل تمريني براي 6 هفته و 5 جلسه در هر هفته انجام شد. 24 ساعت پس از پروتكل تمريني، رت ها تشريح و بافت قلبي خارج گرديد. سطوح پروتئين VEGF به روش الايزا اندازه گيري شد. براي تحليل داده ها از آزمون آنوواي يك طرفه استفاده شد. يافته ها:يافته ها نشان داد كه تمرين منجر به افزايش معني دار VEGF در گروه ديابت تمرين نسبت به گروه ديابت شد (0.008=P). ميزان VEGF در گروه ديابت در مقايسه با گروه هاي سالم و تمريني كاهش معني دار داشت (0.001=P). VEGF در گروه ديابت تمرين نسبت به گروه هاي كنترل و تمرين كاهش معني داري داشت (P 0/05). تمرين منجر به افزايش معني دار VEGF در گروه تمرين نسبت به گروه كنترل شد (0.001=P). بحث و نتيجه گيري: VEGF در گروه هاي سالم نسبت به گروه هاي ديابتي به شكل معني داري بيشتر بود و تمرينات استقامتي موجب افزايش VEGF بافت قلبي شد. احتمالاً اين افزايش اثرات مثبتي بر فرآيندهاي تنظيمي آنژيوژنيكي در بيماران ديابتي دارد. بنابراين، ورزش استقامتي مي تواند استراتژي مناسبي براي توسعه روش هاي درماني در بيماري ديابت شود.