تشريح اندام فوقاني از ديدگاه پزشكي ايراني و مقايسه تطبيقي با يافته هاي آناتومي طب رايج

مقدمه: 25 درصد از مراجعه‌كنندگان به بخش اورژانس را بيماران با صدمات اسكلتي عضلاني تشكيل مي‌دهند. پزشك بايد به آناتومي طبيعي و آسيب‌هاي اندام آشنايي و اشراف كامل داشته باشد تا بتواند درمان مناسبي را براي آن در نظر بگيرد. كتب طب سنتي به‌عنوان منابع غني در پزشكي شناخته مي‌شوند. در اين ارتباط، مطالعه حاضر با هدف مرور استخوان و عضلات اندام فوقاني از منظر پزشكي ايراني و مقايسه تطبيقي آن با يافته‌هاي آناتومي طب رايج انجام شد.   مواد و روش‌ها: در مطالعه توصيفي تطبيقي حاضر از متون معتبري چون هدايه المتعلمين، تشريح تفرشي، تشريح منصوري، قانون و ذخيره خوارزمشاهي استفاده گرديد و براي متون طب رايج از كتاب آناتومي Gary، Snell’s و Moore بهره گرفته شد. سپس مقايسه تطبيقي مطالب صورت گرفت و اشتراكات و افتراقات مطالب تشريحي بررسي گرديد. يافته‌ها: استخوان‌هاي اندام فوقاني در متون طب سنتي با عناوين آخرك (ترقوه)، سمسانيه (كتف)، عضد (بازو)، زند اسفل (زند زيرين)، زند اعلي (زند زبرين)، رسغ (مچ)، عظام مشت (استخوان‌هاي كف دست) و بندهاي انگشتان ذكر شده‌اند. عضلات اندام فوقاني نيز شامل: عضلات حركات خاصه كتف (عضلات اسكاپولار)، عضلات خاصه حركات بازو (عضلات ناحيه بازو)، عضلات ذراع (عضلات ساعد) و عضلات دست مي‌باشند. نتيجه‌گيري: نتايج مقايسه تطبيقي توصيفات آناتوميك در متون طب سنتي و طب رايج نشان‌دهنده ديد دقيق و ظريف حكما و طبيبان طب سنتي بوده و بر لزوم استفاده بيشتر از اطلاعات موجود در متون طب سنتي توسط پزشكان در زمينه درمان بيماري‌ها تأكيد مي‌كنند.