بررسي تأثير سرمايۀ اجتماعي بر مشاركت مرتعداران در اصلاح و احياء مراتع (مطالعۀ موردي: مرتع چقاكدو در استان كرمانشاه)

اهميت مراتع در تعليف دام و حفظ اكوسيستم طبيعي انكارناپذير است. با توجّه به وسعت زياد مراتع و نياز به نيروي انساني زياد براي حفظ، اصلاح و احياي اين منابع، به نظر مي رسد مشاركت مرتعداران در عرصه هاي مذكور بهترين رويكرد براي توسعۀ اين منابع باشد. مشاركت بدون پشتوانه سرمايۀ اجتماعي امري غيرممكن است، از اين رو در اين پژوهش، تأثير سرمايۀ اجتماعي بر ميزان مشاركت مرتعداران در اصلاح و احياي مرتع چقاكدو در شهرستان سرپل ذهاب، از طريق مطالعۀ ميداني (تهيۀ پرسشنامه از 67 مرتعدار) با روش نمونه گيري تصادفي طبقه بندي شده، بررسي شده است. تجزيه و تحليل آن با آمارهاي توصيفي و استنباطي، ضريب همبستگي، رگرسيون چند متغيره و تحليل مسير انجام شده است. در اين پژوهش، 7 شاخص تأثيرگذار داراي ضريب همبستگي (اعتماد بين شخصي، اعتماد تعميم يافته، اعتماد نهادي، امنيّت اجتماعي، روابط اجتماعي، انسجام اجتماعي و مسئوليّت پذيري اجتماعي)، قادر به تبيين 77 درصد تغييرات مشاركت مرتعداران در اصلاح و احياي مرتع هستند. نتايج تحليل مسير شاخص هاي اثرگذار بر مشاركت نشان مي دهد كه شاخص اعتماد نهادي بيشترين اثر مستقيم و شاخص روابط اجتماعي بيشترين اثر غيرمستقيم را بر مشاركت دارد. بيشترين اثر كل مربوط به شاخص اعتماد بين شخصي است و مسئوليّت پذيري اجتماعي كمترين اثر كل را بر مشاركت مرتعداران در اصلاح و احياي مرتع دارد. در مجموع نتايج حاصل از اين تحقيق نشان مي دهد كه با بهبود شاخص هاي سرمايۀ اجتماعي، مشاركت بهره برداران در اصلاح و احياي مراتع افزايش خواهد يافت.