بررسي تجربي ميزان استحكام باقيمانده سازه هاي هواپيما در اثر پديده‌ پيري

مقوله فرسودگي وسايل پرنده يكي از مسايل مهم در ارزيابي قابليت پرواز آنها مي باشد. در بخش سازه، ميزان استحكام باقي مانده بعد از گذشت سنوات خدمتي وسايل پرنده از اهميت ويژه اي برخوردار است. لذا در اين مقاله به اين موضوع پرداخته شده است. به منظور ارزيابي ميزان تاثير فرسودگي بر ميزان استحكام سازه هاي هوايي، نمونه هايي از سازه هاي تعدادي از هواپيماهاي جنگي فرسوده نهاجا تهيه شده و آزمايشات كشش استاتيكي و شكست بر روي آنها انجام پذيرفته شده است. به منظور ارزيابي نتايج، آزمايشات مشابه بر روي مواد خام كارنكرده انجام شده است. همچنين در اين راستا مقادير كتب مرجع نيز استخراج گرديده است. آزمايشات كشش بر روي بخش هايي از پوسته بالايي و پاييني فلپ لبه حمله هواپيما در دو جهت نورد و عمود بر آن انجام پذيرفته است. آزمايشات چقرمگي شكست بر روي پوسته پاييني بال و پوسته بالايي بين دو بال در جهات مختلف انجام شده است. نتايج بيانگر اين موضوع است كه به علت قابليت رسوب سختي آلياژ بكار رفته در سازه هاي مورد بررسي، مقادير استحكامي و شكست دچار افزايش شده اند اما كاهش مقادير چقرمگي شكست موجب شكست ترد در اين زمينه خواهد شد.