ازدواج خويشاندي و عوامل پيش بيني كننده آن در ميان زنان مهاجر در شهرهاي تهران و ملارد

Consanguineous Marriage Pattern and its Predictors Among Migrant Women in Tehran and Malard Cities

تغيير در نسبت الگوهاي ازدواجي خويشاوندي و غيرخويشاوندي از مهمترين تغييرات اتفاق افتاده در حوزه ازدواج در ايران است. بنابراين، در اين مقاله تلاش شده است كه الگوي ازدواج خويشاوندي در ميان زنان مهاجر داراي همسر در شهرهاي تهران و ملارد بررسي شود. داده ها از پيمايشي كه در سال 1395 در استان تهران انجام شد و در آن تعداد 500 زن مهاجر داراي همسر پيمايش شدند اقتباس شده است. يافته هاي پژوهش نشان داد كه ازدواج خويشاوندي با 41 درصد هنوز مطلوبيت قابل توجهي در جامعه مورد مطالعه دارد. تحليل چند متغيره نشان داد كه مدت زمان ازدواج اثر آماري معناداري بر الگوي ازدواج زنان دارد. نتايج همچنين نشان داد كه خاستگاه سكونتي، تحصيلات و تفاوت سني زوجين اثر آماري معناداري بر الگوي ازدواج مورد نظر ندارند. از اين رو، نتيجه گرفته مي شود كه با وجود بهبود در عناصر نوسازي، الگوي ازدواج خويشاوندي هنوز شيوه اي متداول از ازدواج در جامعه مورد بررسي است.

Changes in proportion of consanguineous and non-consanguineous marriage patterns are one of the most important changes happened in marriage field in Iran. Hence, in this study, an attempt was made to investigate the consanguineous marriage pattern among migrant married women in Tehran and Malard cities. The data is adapted from the conducted survey on a total of 500 migrant married women in Tehran province in 2016. Findings show that consanguineous marriages (41%) Still has a significant Preference in studied population. Multivariate analysis pointed out that the duration of marriage has a statistically significant effect on the consanguineous marriage pattern. Also, the results indicated that initial residence place, education level and age gap between couples do not have a statistically significant effect on the consanguineous marriage. Hence, it could be concluded that despite the improvement in modernization factors, consanguineous marriage is still a common practice of marriage in studied population.