گفتمان نمايشگاه در هنر معاصر ايران (با تحليل چرخه نمايشگاه «كارِگل»، تهران)

از سال 1990 ميلادي تاكنون، موضوع گفتمان نمايشگاه در مباحث نظري هنر معاصر جهان مطرح بوده و در حيطه تمرين، به مثابه فرايندي پويا در توليد مفاهيم فرهنگي مؤثر بوده است. در هنر معاصر ايران به خصوص در دهه اخير، مباحث مربوط به نمايشگاه و رابطه اثر هنري و بيننده تا حدودي اهميت يافته، هرچند عملاً نحوه برگزاري نمايشگاه ها از روش هاي مدرنيستي فراتر نرفته و نشان دادن ابژه هنري به بيننده در نمايشگاه، همچنان تكرار مي شود. با اين پيش زمينه، مقاله پيش رو به دنبال اثبات فرضيه خود در ارتباط با مباحث نظري چون ماديت زدايي اثر هنري و مشاركت گفتماني در برپايي نمايشگاه هاي هنري ايران بوده و با مطالعه موردي نمايشگاه كارگِل (سومين نمايشگاه از چرخه نمايشگاهي جيغدان هاي بابك گلكار در ايران)، تلاش مي كند با روش تحقيق كيفي و گردآوري اطلاعات از طريق مشاهدات ميداني و اسناد مكتوب، پاسخگوي سؤالاتي در باب چگونگي برگزاري نمايشگاه، ايجاد گفتمان فرهنگي در هنر امروز ايران و جايگاه بيننده در اين فرايند باشد. يافته هاي پژوهشي حاكي از توان بالقوه نمايشگاه هاي هنري ايران است كه چنانچه بر پايه حضور بيننده و شناخت دقيق ساختارهاي نظري معاصر شكل بگيرند؛ آنگاه در دايره توليد و توزيع پديده هاي فرهنگي جامعه جايگاه مناسبي را در كنش گفتماني ايجاد خواهند كرد.