ارزيابي و مقايسۀ آسايش حرارتي در محلات مسكوني شهر اصفهان (مطالعۀ موردي: محلات علي‌قلي‌آقا و دشتستان)

آسايش در فضاهاي باز شهري يكي از اركان اصلي استفاده از اين فضاها توسط شهروندان بوده و ايجاد محيطي مناسب براي آن ها از طريق حفاظت در برابر شرايط اقليمي نامناسب ضروري است. همچنين تأمين آسايش در خصوص نيازهاي اوليۀ انسان بوده و نحوۀ پاسخ گويي به آن در كيفيت فضا مؤثر است. در اين راستا با توجه به اهميت آسايش حرارتي در كيفيت فضاهاي باز شهري و محله اي و همچنين تأثير اين فضاها در تأمين آسايش فضاهاي بيروني و داخلي، اين پژوهش به ارزيابي و مقايسۀ وضعيت آسايش حرارتي در فضاي باز محلات مسكوني با دو ساختار كالبدي متفاوت پرداخته و دماي آسايش و محدودۀ آن را مورد بررسي قرار داده است. ازاين رو محلۀ علي قلي آقا واقع در بافت سنتي و محلۀ دشتستان واقع در بافت معاصر شهر اصفهان مورد مطالعه و تحليل ميداني قرار گرفته و وضعيت آن ها از نظر آسايش حرارتي با هم مقايسه شده است. بر اين اساس، مطابق با روش نيكل از سطح سه و روش متقاطع در بررسي هاي ميداني و برداشت متغيرها استفاده شده است. حجم نمونه نيز شامل ساكنان و كاربران فضاهاي باز دو محلۀ مذكور بوده كه چهارصد پرسشنامه در دو فصل سرد و گرم به صورت تصادفي و در طي چهار روز تكميل شده است. همچنين به منظور مقايسۀ برداشت هاي ميداني با نتايج محاسبۀ شاخصۀ حرارتي از شاخصۀ دماي مؤثر استاندارد بهره گرفته شده است. نتايج مطالعات و بررسي ها نشان مي دهند كه دماي آسايش و حدود آن در محلات منتخب شهر اصفهان بسيار به هم نزديك بوده، در عين حال با يكديگر متفاوت اند. بنابراين مي توان نتيجه گرفت كه اين مسئله نشان دهندۀ تأثير تفاوت در نوع ساختار و بافت محل سكونت، شرايط اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي بر احساس حرارتي افراد در محلات مختلف شهر اصفهان است.