مطالعه تطبيقي نظام آموزش رسمي صنايع دستي ايران و تركيه با رويكرد صنايع فرهنگي خلاق

صنايع دستي به‌دليل قابليت هاي فرهنگي و اقتصادي، در يك دهه اخير به‌عنوان يكي از زيرشاخه هاي صنايع فرهنگي خلاق مطرح است و كشورهايي از قبيل چين، كره جنوبي و انگليس در اين زمينه، برنامه ريزي هاي دقيقي انجام داده اند. كشور تركيه كه از ديرباز در زمينه صنايع دستي، اشتراكات و تبادلاتي با ايران داشته، از كشورهاي پيشروي منطقه در حوزه صنايع فرهنگي خلاق است و مطالعه تحولات نظام آموزش رسمي صنايع دستي آن مي تواند در ارتقاي آموزش صنايع دستي ايران مورد توجه قرار گيرد؛ لذا اين پرسش مطرح است كه ويژگي هاي فعلي ساختار نظام آموزش رسمي صنايع دستي تركيه و ايران در انطباق با رويكردهاي صنايع فرهنگي خلاق، چگونه هستند؟ هدف از اين مطالعه، دست‌يابي به راهكارهايي نوين در ارتقاي نظام آموزش صنايع دستي ايران است. اين پژوهش، از نوع كيفي است و با روش تطبيقي مبتني بر اطلاعات كتابخانه اي، اسنادي و ميداني، اهداف، روش ها و برنامه هاي اين دو نظام آموزشي، مورد مطالعه قرار مي گيرد. نتايج، بيانگر آن بوده كه اهداف و برنامه ريزي هاي آموزش صنايع دستي تركيه در مقايسه با ايران، از قابليت هاي بيشتري در تناسب با رويكردهاي صنايع فرهنگي خلاق، به ويژه از ديدگاه صاحب‌نظراني چون سوزان لاكمن ، برخوردار هستند. توجه به اهداف اقتصادي به‌موازات اهداف فرهنگي، امكان تحصيل گرايشي، ارائه دروس متناسب در مقاطع مختلف تحصيلي و فراهم نمودن رابطه دانشگاه و نهادهاي مرتبط، از جمله تمهيداتي بوده كه در نظام آموزش صنايع دستي تركيه مورد توجه قرار گرفته‌اند. اين تحولات از لحاظ محتوا، تا حدودي در آخرين برنامه ريزي هاي آموزش متوسطه و به‌ميزان كمتري، در آخرين برنامه كارشناسي ارشد رشته صنايع دستي ايران نيز لحاظ شده و ضروري است كه در نگرشي جامع در كل نظام آموزش صنايع دستي ايران، مورد توجه قرار گيرند.