بررسي اثر ضد باكتريايي مشتقات جديد تيازول، ايميدازول و تتراهيدروپريدين بر عليه پرتئوس ولگاريس در شرايط in vitro

مقدمه: پروتئوس ولگاريس از باكتري هاي بيماري زاي بيمارستاني محسوب مي شود كه در سال هاي اخير شيوع مقاومت آنتي بيوتيكي در اين باكتري موجب تمايل محققين به بررسي تركيبات ضد باكتريايي جديد روي آن شده است. مشتقات تيازول، ايميدازول و تتراهيدروپيريدين تركيبات ضد باكتريايي جديدي هستند كه اثر مهاري آنها بر بسياري از باكتري هاي بيماري زا اثبات شده است. در اين تحقيق، اثر ضد باكتريايي 15 مشتق جديد تيازول، ايميدازول و تتراهيدروپيريدين بر روي پرتئوس ولگاريس بررسي مي شود. روش كار: در اين مطالعه، محلولي از كليه مشتقات سنتز شده در حلال DMSO تهيه شد، سپس اثر ضد باكتريايي مشتقات توسط روش هاي انتشار در ديسك و ميكرو رقيق سازي بررسي گرديد كه به ترتيب در اندازه گيري قطر هاله مهار رشد و تعيين حداقل غلظت بازدارندگي رشد (MIC) استفاده گرديدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه مشتقات ايميدازول و تتراهيدروپيريدين a-g9 و مشتقات تيازول ac6، a10 و c10 فاقد اثر مهاري بر پرتئوس ولگاريس بودند، فقط اثر مهاري سه مشتق تيازول c6، 9 و b10 به ترتيب با قطر هاله مهار رشد 2/0 ± 1/22، 1/0 ± 2/10 و ±1/0 3/4 ميلي متر و MIC 128، 512 و 1024 ميكروگرم بر ميلي ليتر مشاهده گرديد. بحث و نتيجه گيري: اثر ضد باكتريايي برخي از مشتقات جديد تيازول (d6، 9 و b10) بر روي سويه استاندارد پرتئوس ولگاريس در اين مطالعه اثبات شد و بررسي اثرات اين تركيبات بر روي سويه هاي مقاوم دارويي پرتئوس ولگاريس در تحقيقات بعدي جهت كاربردي كردن آن ضروري است.