اثر تركيبي تمرين شنا و عصاره سير بر برخي از عوامل ميانجي گر در آنژيوژنز و فيبروزيس قلبي موش هاي پير

مقدمه: پيري يك عامل خطرزاي مهم براي آسيب تدريجي ساختار و عملكرد قلبي است كه با تغييرات متفاوتي در آنژيوژنز و فيبروزيس قلبي همراه است. لذا هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر تركيبي تمرين منظم شنا و عصاره سير بر سطوح برخي از فاكتور هاي رشد ميانجي گر در آنژيوژنز و فيبروزيس قلبي موش هاي صحرايي پير بود. روش كار:35 سر موش صحرايي نر ويستار پير به صورت تصادفي به 5 گروه(7 تايي) كنترل، سالين، تمرين هوازي، سير و تمرين هوازي + سير تقسيم شدند. حيوانات با تمرين شنا به مدت 60 دقيقه در روز، 3 روز در هفته و به مدت 8 هفته ورزش داده شدند. گروه هاي تمرين هوازي و تمرين هوازي + سير با عصاره سير(5/2گرم بر كيلوگرم وزن بدن) تيمار شدند. سطوح قلبي فاكتور رشد اندوتليال عروقي(VEGF)و فاكتور تبديل رشد بتا 1 (TGF beta;1) به روش الايزا تعيين شد. از آزمون آناليز واريانس يك راهه براي آناليز داده ها استفاده شد(05/0 p). يافته ها: نتايج نشان داد 8 هفته تمرين شنا، مصرف مكمل سير و تركيبي از دو مداخله با افزايش معني داري سطوح قلبي VEFG و كاهش TGF-beta1 موش هاي پير همراه بود(05/0 p). اما تفاوت معني داري بين اثرات اين مداخله ها بر سطوح TGF beta1 و VEFGقلبي در موش هاي پير مشاهده نشد(05/0 p). نتيجه گيري: به نظر مي رسد هريك از مداخله هاي غير داروي تمرين منظم، عصاره سير و تركيبي از اين دو شيوه، ممكن است تغييرات آنژيوژنز و فيبروزيس قلبي ناشي از پيري را، بواسطه تنظيم مثبتVEGF و تقليل سطوح TGF -beta1، كاهش بخشند.