تخمين انرژي مصرفي در فرآيند فرزكاري با روانكاري كمينه و مقايسه با حالت برش تر

كاهش مصرف انرژي در توليد يك نياز ضروري است. در فرآيندهاي توليد به‌ويژه ماشين‌كاري، بيش از ۹۰% اثرات زيست‌محيطي، ناشي از مصرف انرژي در ماشين‌هاي ابزار است. هدف مطالعه حاضر، تخمين و مقايسه انرژي مصرفي فرآيند فرزكاري فولاد AISI ۳۱۶ در حالت‌هاي روانكاري معمولي (تر) و كمينه و همچنين اندازه‌گيري تجربي انرژي مصرفي در هر كدام از اين دو حالت است. بنابر مطالعات انجام‌شده، انواع مدل‌سازي انرژي مصرفي در ماشين‌كاري پيشنهاد شده ولي در مورد كاربرد اين مدل‌سازي‌ها مطالعات كمي صورت گرفته و روش روانكاري كمينه از نظر ميزان مصرف انرژي با روش تر كمتر مقايسه شده است. به‌منظور تاييد مدل‌سازي انجام‌شده براي پيش‌بيني انرژي مصرفي در فرآيند فرزكاري، از آزمايش‌هاي تجربي استفاده شد. نتايج به‌‌دست‌‌آمده نشان مي‌دهد روش ارايه‌شده براي پيش‌بيني ميزان مصرف انرژي با توجه به خطاي ۵درصدي، كارآمد و عملي است. پس از تاييد مدل‌سازي انجام‌شده، با استفاده از ۲ سطح براي نرخ پيشروي و سرعت اسپيندل و به‌كارگيري روش طراحي آزمايش كامل، انرژي و توان مصرفي در حالت‌هاي برش كمينه و تر به‌صورت تجربي با استفاده از توان‌سنج متصل‌شده به كابل برق ورودي ۳ فاز دستگاه ماشين فرز اندازه‌گيري شد. مصرف انرژي در روش روانكاري كمينه نسبت به حالت تر ۱۶% كاهش يافته است. متوسط توان مصرفي در فرزكاري با روانكاري كمينه ۳۳% كمتر از فرزكاري در حالت تر است.