نقش خودكارآمدي و تاب‌آوري در كيفيت زندگي پرستاران

مقدمه: روا نشناسي مثبت نگر، در كنار ترميم آسيب ها، به سمت بهينه ساختن كيفيت زندگي گام بر مي دارد. كيفيت زندگي پرستاران بسيار مهم است سطح بالايي از استرس كاري پرستاران مي تواند بر كيفيت زندگي آنها و درنتيجه كيفيت و كميت مراقبت از بيمار تأثير بگذارد. هدف از اين پژوهش بررسي نقش خودكارآمدي و تاب آوري در كيفيت زندگي پرستاران بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفي- همبستگي بود. جامعه آماري پرستاران شاغل در تهران در سال 1396- 1395 بود. نمونه از 200 نفر كه به روش نمونه گيري تصادفي در دسترس انتخاب شدند، تشكيل شد. آزمودني ها پرسشنامه هاي كيفيت زندگي سازمان بهداشت جها ني، خودكارآمدي شرر و پرسشنامه تاب آوري كانر و ديويدسون را تكميل كردند. يافته ها: خودكارآمدي به صورت معني داري، به مقدار 0/266 كيفيت زندگي پرستاران بيمارستان هاي تهران را افزايش مي دهد. همچنين سهم متغير تاب آوري به صورت معني داري (0/385) در پيش بيني كيفيت زندگي پرستاران در اين شهر مي باشد. خودكارآمدي و تاب آوري نيز با هم مي توانند 33/6% از واريانس كيفيت زندگي پرستاران را تبيين كنند. نتيجه گيري: آموزش مهارت هاي تاب آوري و افزايش توانمندي هاي روانشناختي به خصوص خودكارآمدي، روش هاي مؤثري براي بهبود كيفيت زندگي پرستاران مي باشد.