انسفالوپاتي كبدي: بيماريزايي و راهكارهاي درماني

مقدمه: انسفالوپاتي كبدي يك اختلال مغزي پيچيده است كه از نارسايي كبدي ناشي مي شود. در انسفالوپاتي كبدي به دليل ناتواني كبد در سم زدايي، غلظت مواد سمّي از جمله آمونياك در خون و مغز افزايش مي يابد. آستروسيت ها براي محافظت از نورون ها از اثرات نامطلوب آمونياك، آن را به گلوتامين تبديل مي كنند. افزايش گلوتامين به نوبۀ خود فشار اسمزي و حجم مايع ميان بافتي در مغز را تغيير مي دهد. از طرف ديگر، افزايش در آمونياك همچنين سلول هاي ايمني در مغز را تحريك مي كند و التهاب عصبي ايجاد مي كند. سطوح بالاي آمونياك و التهاب عصبي ناشي از آن، باعث تغيير سطوح انتقال دهنده هاي عصبي مي شود كه به نوبه خود باعث اختلالات شناختي مانند نقص در يادگيري و حافظه و همچنين اختلال در حركات و هماهنگي هاي حركتي مي شود. گلوتامات و گاما آمينو بوتيريك اسيد و مسير سيگنال رساني پايين دست مسيرهاي مولكولي اصلي هستند كه در انسفالوپاتي كبدي تحت تأثير واقع شدند. نتيجه گيري: بر اساس جديدترين يافته هاي مولكولي مي توان نتيجه گرفت كه مولكول هاي پيام رسان مختلف پايين دست براي گيرنده هاي انتقال دهنده هاي عصبي مانند كينازهاي وابسته به كلسيم شامل پروتئين كيناز C و پروتئين كيناز وابسته به كلسيم كالمودولين، پروتئين كينازهاي فعال شونده به وسيلۀ ميتوژن و سايتوكين هاي التهابي به عنوان مولكول هاي مؤثر در بيماريزايي و همچنين اهداف بالقوه براي كنترل و درمان انسفالوپاتي كبدي در آينده پيشنهاد مي شود. با توجه به ظاهر چند بعدي انسفالوپاتي كبدي، مي توان پيشنهاد كرد كه مجموعه اي از راهكارهاي درماني شامل استفاده از عوامل كاهش دهنده سطح آمونياك، آنتي بيوتيك هاي مؤثر، داروهاي ضد التهابي و تعادل در ميزان دريافت پروتئين مي تواند به طور مؤثر علايم انسفالوپاتي كبدي را كنترل كند.