بررسي شاخص ‌هاي الكترونوروميوگرافي حركتي در بيماران مبتلا به ديابت كوتاه‌مدت و بلندمدت

مقدمه: يكي از مشكلات رايج بيماران ديابتي، نوروپاتي محيطي است. هدف از مطالعه حاضر ارزيابي تغييرات شاخص هاي اعصاب محيطي در بيماران مبتلا به ديابت كوتاه مدت و بلندمدت بود. مواد و روش ها: 48 نفر انتخاب شدند و به سه گروه: 1 بيماران ديابتي نوروپاتي محيطي با 1 تا 7 سال سابقه بيماري (16 نفر)، 2 بيماران ديابتي نوروپاتي محيطي با 10 تا 17 سال سابقه بيماري (16 نفر) و 3 -16 فرد سالم تقسيم شدند. همه گروه ها با دستگاه الكترونوروگرام و الكتروميوگرام مورد ارزيابي قرار گرفتند. يافته ها: تجزيه و تحليل داده ها اختلاف معني داري بين گروه هاي ديابت كوتاه مدت و كنترل در هدايت عصبي پرونئال و مدين را نشان داد. همينطور اختلاف معني داري بين گروه هاي ديابت بلندمدت و كنترل در هدايت عصبي پرونئال و مدين و همچنين در فعاليت الكتريكي عضلات دوسر بازو و فعاليت الكتريكي عضلات دوقلو مشاهده شد. در ميان اين يافته ها مهم ترين اختلاف معني دار در فعاليت الكتريكي عضلات دوسر بازو و عضلات دوقلو بين گروه ديابتي كوتاه مدت و بلندمدت مشاهده شد. نتيجه گيري: داده ها نشان داد كه نقص اعصاب محيطي از عوارض زودرس در بيماران مبتلا به ديابت است. ديابت بلندمدت منجر به تغييرات عملكرد عضلاني و اختلالات واحدهاي حركتي مي شود.