نقش سمافورين‌ها و گيرنده‌هايشان در سيستم ايمني و ارتباط آن‌ها با بيماري مالتيپل اسكلروز

مقدمه: سمافورين ها خانواده اي بزرگ از پروتئين هاي ترشحي و متصل به غشاء هستند كه ابتدا در سيستم عصبي به عنوان مولكول هاي هدايت كننده آكسون شناخته شدند. خانواده سمافورين ها بيش از 30 عضو دارد و به 8 زير كلاس تقسيم بندي شده اند. كلاس هاي متفاوت اين مولكول ها كه در فازهاي گوناگون پاسخ هاي ايمني نقش ايفاء مي كنند، به عنوان سمافورين هاي ايمني در نظر گرفته مي شوند. گيرنده هاي اصلي سمافورين ها، پلكسين ها و نوروپيلين ها هستند. به علاوه انواع ديگري از مولكول ها مي توانند به عنوان گيرنده براي سمافورين ها عمل كنند از قبيل TIM2رT(T cell, immunoglobulin, and mucin)n،رdomain protein 2 و CD72 كه به سمافورين 4A و سمافورين 4D متصل مي شوند. هر دو فرم سمافورين ها يعني سمافورين هاي ترشحي و متصل به غشاء نقش هاي مهمي در سيستم ايمني ايفاء مي كنند. مالتيپل اسكلروز يك بيماري خودايمن التهابي مزمن است كه با نفوذ لنفوسيت ها به سيستم عصبي مركزي و دِميلينه شدن آن مشخص مي شود. تحقيقات اخير نشان داده اند كه افزايش سطح سرمي يا افزايش بيان تعدادي از سمافورين هاي ايمني با شدت بيماري مالتيپل اسكلروز مرتبط است. به علاوه موش هاي با كمبود سمافورين هاي ايمني نسبت به اِنسفالوميليت خودايمن تجربي مقاوم هستند كه به توليد مختل شده سلول هاي T اختصاصي پروتئين هاي پايه ميلين نسبت داده مي شود. نتيجه گيري: شناسايي الگوهاي خاص بيان سمافورين ها و گيرنده هاي آن ها در سيستم ايمني و درك جامع از عملكرد آن ها در اختلالات خودايمني مغز مي تواند نشانگرهاي زيستي جديد و اهداف درماني جديد براي اين اختلالات پيشنهاد كند. مطالعه حاضر نقش سمافورين ها و گيرنده هاي آن ها در تكامل و تمايز سلول هاي ايمني و ارتباط آن ها با بيماري مالتيپل اسكلروز را مرور مي كند.