اثر محدوديت كالري و ورزش تردميل بر كاتالپسي ناشي از رزرپين در مدل موش صحرايي بيماري پاركينسون

مقدمه: بيماري پاركينسون يك اختلال تحليل برنده معمولاً بر دستگاه خارج هرمي اثر مي گذارد كه بعد از بيماري آلزايمر دومين و شايع ترين اختلال تحليل برنده عصبي است. نشان داده شده است كه محدوديت كالري موجب افزايش اميد به زندگي، كاهش بروز چندين بيماري وابسته به سن و حفظ عملكردهاي جواني در طيف گسترده اي از حيوانات آزمايشگاهي مي شود. چندين گزارش روشن كرده است كه ورزش ممكن است اثرات محافظت نوروني، افزايش نورون زايي و رگ زايي داشته باشد. بنابراين هدف از اين پژوهش بررسي اثر رژيم غذايي محدوديت كالري بر كاتالپسي ناشي از رزرپين در مدل موش صحرايي بيماري پاركينسون مي باشد. مواد و روش ها: 54 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار به 9 گروه (كنترل، ورزش، پاركينسون،محدوديت كالري،پاركينسون + ورزش، محدوديت كالري + ورزش، بيماري پاركينسون + محدوديت كالري، محدوديت كالري + بيماري پاركينسون دو و محدوديت كالري + بيماري پاركينسون + ورزش) تقسيم شدند. بيماري پاركينسون به وسيله تزريق رزرپين (1 ميلي گرم بر كيلوگرم وزن بدن) ايجاد شد. براي سنجش علائم كاتالپسي از تست ميله استفاده شد. همه حيوانات در گروه ورزش مجبور به دويدن روي تردميل موتور دار (با سرعت 24 متر بر دقيقه به مدت 20 دقيقه، 5 روز در هفته) در طول 3 هفته شدند. حيوانات در گروه هاي محدوديت كالري تحت رژيم غذايي محدوديت كالري 30 درصدي قرار گرفتند. يافته ها: كاتالپسي به طور معني داري در گروه هاي محدوديت كالري + بيماري پاركينسون و بيماري پاركينسون + ورزش نسبت به گروه پاركينسون كمتر بود. علاوه بر اين كاهش معني داري در گروه هاي بيماري پاركينسون + ورزش + محدوديت كالري در مقايسه با گروه پاركينسون در كاتالپسي مشاهده شد. نتيجه گيري: محدوديت كالري 30 درصدي و ورزش تردميل مي تواند كاتالپسي ناشي از رزرپين را در مدل حيواني بيماري پاركينسون بهبود بخشد. علاوه بر اين اعمال محدوديت كالري قبل از القاي بيماري پاركينسون ممكن است از شدت عوارض جانبي بيماري پاركينسون از جمله كاتالپسي بكاهد.