پيش‌­بيني گرايش به سوءمصرف مواد در دانش‌آموزان پسر متوسطه دوم منطقه 12 تهران بر اساس ميزان تاب‌آوري و اهمال‌كاري تحصيلي در سال تحصيلي 1397-1396

زمينه و هدف: دانش‌آموزان در سن نوجواني در معرض آسيب‌هاي زيادي هستند. يكي از اين آسيب‌ها گرايش به سوءمصرف مواد در ميان آنان است؛ از اين رو اين پژوهش با هدف پيش‌بيني گرايش به سوءمصرف مواد در دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه دوم تهران بر اساس ميزان تاب‌آوري و اهمال‌كاري تحصيلي انجام گرفت. مواد و روش ها: طرح پژوهش از نوع مقطعي و همبستگي است. جامعه آماري دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه منطقه ۱۲ تهران در سال تحصيلي ۹۷۹۶ بودند. تعداد ۱۴۹نفر نمونه آماري با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. ابزار استفاده‌شده در اين تحقيق پرسشنامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون (۲۰۰۳)، مقياس اهمال‌كاري تحصيلي سولومون و راث بلوم (۱۹۸۴) و پرسشنامه گرايش به مصرف مواد گلپرور (۱۳۸۰) بود. براي تحليل نيز از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون استفاده شد. ملاحظات اخلاقي: اين مطالعه با كد اخلاق IR.KHU.REC۱۳۹۷.۲۹ به تصويب كميته اخلاق پژوهشي دانشگاه خوارزمي رسيده است. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين تاب‌آوري و گرايش به سوءمصرف مواد رابطه‌اي معنادار و منفي وجود دارد (۰.۰۵ p) و بين اهمال‌كاري تحصيلي و گرايش به سوء مصرف مواد رابطه‌اي معنادار و مثبت وجود دارد (۰.۰۵ p). نتايج: تاب‌آوري و اهمال‌كاري تحصيلي قادر به تبيين ۵۴ درصد از واريانس گرايش به سوءمصرف مواد در نوجوانان است. تاب‌آوري (0/564) و اهمال‌كاري تحصيلي (0/436) در پيش‌بيني گرايش به سوءمصرف مواد در نوجوانان به‌ترتيب نقش بيشتري داشته‌اند. نتيجه گيري: تاب‌آوري و اهمال‌كاري تحصيلي دانش‌آموزان پسر در مدارس مقطع متوسطه دوم، گرايش به سوءمصرف مواد را پيش‌بيني مي‌كنند؛ از اين رو لازم است در اقدامات پيشگيرانه و مداخلاتي براي اين گروه سني، عوامل خطرساز مد نظر قرار گيرند.