اثرات دوره هاي مختلف محدوديت پروتئيني و تغذيه مجدد بر شاخص هاي رشد، بازماندگي و تركيب بدن بچه ماهي كپور معمولي (Cyprinus carpio)

در تحقيق حاضر اثرات دوره هاي مختلف محدوديت پروتئيني و تغذيه مجدد طي مدت 8 هفته بر عملكرد رشد و تركيبات بيوشيميايي بدن بچه ماهي كپور معمولي (Cyprinus carpio) مورد مطالعه قرار گرفت. بچه ماهيان كپور با ميانگين وزن اوليه 7/0 ±09/20 گرم در هفت گروه آزمايشي تحت تيمارهاي غذايي قرار گرفتند و هر گروه داراي سه تكرار بود. تيمار A: هشت هفته غذادهي با جيره حاوي 32 درصد پروتئين (گروه شاهد)، و براي تيمارهاي B، C، D، E، F و G به ترتيب دوره محدوديت پروتئيني در هفته آغازين، دوهفته آغازين، سه هفته آغازين ، چهارهفته آغازين، يك هفته درميان و يك هفته محدوديت و سه هفته غذادهي با جيره كامل در نظر گرفته شد. در طي دوره محدوديت از جيره حاوي 16 درصد پروتئين به عنوان جيره غذايي محدوديت پروتئيني استفاده شد. بيشترين مقدار وزن نهايي، افزايش وزن بدن، درصد افزايش وزن بدن، كارايي تبديل غذايي و نرخ رشد ويژه در تيمار C و كمترين مقدار آن ها در تيمار E مشاهده شد. بهترين ضريب تبديل غذا نيز مربوط به تيمار C بود، كه نفاوت مشخصي با تيمارهاي D و E داشت (05/0 P). بالاترين ميزان كارايي تبديل پروتئين نيز در تيمار F مشاهده شد (16/0 ±41/2)، كه تفاوت معني داري با تيمارهاي CوG نشان نداد (05/0 P)، ولي با ساير تيمارها تفاوت معني داري نشان داد (05/0 P). هيچ كدام از تيمارها ازنظر خاكستر لاشه باهم تفاوت معني داري نشان ندادند (05/0 P). بيشترين مقدار رطوبت لاشه در تيمار E مشاهده شد كه با تيمارهاي F و G تفاوت معني داري نداشت (05/0 P)، اما با ساير تيمارها تفاوت معني دار نشان داد (05/0 P). همچنين بيشترين مقدار پروتئين و چربي لاشه در تيمارهاي D و F مشاهده شدند.در نهايت مي توان نتيجه گرفت كه هر چه طول زماني دوره هاي محدوديت پروتئيني بيشتر شود، توان ماهي در جبران كاهش رشد، كمتر خواهد شد اما هرچه طول دوره محدوديت پروتئيني كمتر باشد، ماهي بهتر مي تواند كمبود رشد خود را جبران نمايد.