سلول درماني در بازسازي ديسك بين مهره‌اي: مقاله مروري

تخريب ديسك بين مهره اي بيشتر با درد كمر و گردن همراه است كه به عنوان يك نوع معلوليت از آن ياد مي شود. با وجود اينكه نتايج شناخته شده اي از فرآيند آبشاري تخريب ديسك بين مهره اي موجود است، اما درمان اين بيماري هنوز به عمل هاي جراحي و روش هاي پيشگيرانه اي محدود شده است كه قابليت معكوس زايي بيماري و يا حفظ و بازگرداندن بافت ديسك بين مهره اي را ندارند. در طول دهه گذشته، طب ترميمي با استفاده از تزريق سلول هاي ديسك بين مهره اي، كندروسيت ها يا سلول هاي بنيادي، پژوهش هاي گسترده اي را بر روي مدل هاي حيواني مختلف مبتلا به ديسك بين مهره اي انجام داده است كه اين پژوهش ها، تا مطالعات پيش باليني بر روي درمان بيماري هاي مختلف ستون فقرات پيشرفت كرده است. با وجود اينكه نتايج اوليه، تاثيرات مثبت روش تزريق سلولي را در زمينه بازسازي ديسك بين مهره اي نشان داده است، اما پژوهش هاي پايه اي دقيقي كه بر روي سلول هاي ديسك بين مهره اي و اكوزيست آن ها صورت پذيرفته است حاكي از آن مي باشد كه سلول هاي پيوند شده قادر به حيات نبوده و توانايي سازگاري با اكوزيست بدون شريان ديسك بين مهره اي را ندارند. جهت افزايش احتمال موفقيت در اين روش درماني، مي بايستي موارد استفاده از اين روش ها و بيماراني كه از اين روش ها بيشترين بهره را كسب مي نمايند به خوبي تعريف شوند. فايق آمدن بر اين مشكلات تنها با تمركز بر روي پژوهش هاي آزمايشگاهي و باليني ميسر خواهد بود.تخريب ديسك بين مهره اي بيشتر با درد كمر و گردن همراه است كه به عنوان يك نوع معلوليت از آن ياد مي شود. با وجود اينكه نتايج شناخته شده اي از فرآيند آبشاري تخريب ديسك بين مهره اي موجود است، اما درمان اين بيماري هنوز به عمل هاي جراحي و روش هاي پيشگيرانه اي محدود شده است كه قابليت معكوس زايي بيماري و يا حفظ و بازگرداندن بافت ديسك بين مهره اي را ندارند. در طول دهه گذشته، طب ترميمي با استفاده از تزريق سلول هاي ديسك بين مهره اي، كندروسيت ها يا سلول هاي بنيادي، پژوهش هاي گسترده اي را بر روي مدل هاي حيواني مختلف مبتلا به ديسك بين مهره اي انجام داده است كه اين پژوهش ها، تا مطالعات پيش باليني بر روي درمان بيماري هاي مختلف ستون فقرات پيشرفت كرده است. با وجود اينكه نتايج اوليه، تاثيرات مثبت روش تزريق سلولي را در زمينه بازسازي ديسك بين مهره اي نشان داده است، اما پژوهش هاي پايه اي دقيقي كه بر روي سلول هاي ديسك بين مهره اي و اكوزيست آن ها صورت پذيرفته است حاكي از آن مي باشد كه سلول هاي پيوند شده قادر به حيات نبوده و توانايي سازگاري با اكوزيست بدون شريان ديسك بين مهره اي را ندارند. جهت افزايش احتمال موفقيت در اين روش درماني، مي بايستي موارد استفاده از اين روش ها و بيماراني كه از اين روش ها بيشترين بهره را كسب مي نمايند به خوبي تعريف شوند. فايق آمدن بر اين مشكلات تنها با تمركز بر روي پژوهش هاي آزمايشگاهي و باليني ميسر خواهد بود.