اثرات تعاملي دو شيوه تمرين اجباري و اختياري و مكمل نانوكوركومين بر مسموميت كبدي ناشي از دوكسوروبيسين در سالمندي القا شده به‌وسيله دي گالاكتوز

زمينه و هدف: دوكسوروبيسين، يكي از رايج ترين داروهاي شيمي درماني است، كه با كاهش آنتي اكسيدان ها و القاي آپوپتوز منجر به سميت كبدي مي شود. پژوهش كنوني با هدف بررسي اثرات تعاملي دو شيوه تمرين اجباري و اختياري و مكمل نانوكوركومين، بر آسيب بافت كبد آزمودني هاي مدل سالمندي، انجام شد. روش بررسي: اين پژوهش تجربي در آزمايشگاه جانوري گروه فيزيولوژي ورزش دانشگاه مازندران در فروردين 1393 انجام شد. 80 سر رت نر نژاد ويستار، 9 هفته به صورت روزانه در معرض تزريق 100 ميلي گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن دي گالاكتوز به صورت زير صفاقي قرار گرفتند و به صورت تصادفي به 10 گروه تقسيم شدند. تمرين اجباري نوارگردان به صورت پيشرونده، 5425 دقيقه در روز، سرعت 2015 متر در دقيقه، پنج جلسه در هفته و به مدت شش هفته، و تمرين اختياري چرخ دوار به مدت شش هفته بود. دوكسوروبيسين، 15روز، روزانه mg/kg 1 به صورت زير صفاقي تزريق شد. نانوكوركومين 14 روز به صورت روزانه mg/kg 100 به صورت گاواژ خورانده شد. سطوح سوپراكسيد ديسموتاز (SOD) و فاكتور محرك آپوپتوز (AIF) به روش الايزا اندازه گيري شد. يافته ها: اجراي تمرينات اجباري و اختياري به همراه نانوكوركومين، به ترتيب منجر به كاهش و افزايش غيرمعنادار SOD، در مقايسه با اجراي اين تمرينات به تنهايي، شد (955/0=P و 99/0=P). به دنبال اجراي اين تمرينات به همراه نانوكوركومين، AIF، كاهشي غير معنادار نسبت به اجراي اين تمرينات به تنهايي داشت (99/0=P و 99/0=P). نتيجه گيري: هر چند اجراي اين تمرينات به همراه نانوكوركومين تا حدودي منجر به تعديل اثرات جانبي ناشي از دوكسوروبيسين مي شود، ليكن اين سطح از مداخلات جهت حفاظت در مقابل سميت كبدي ناشي از دوكسوروبيسين، كافي نيست.