بررسي اختلالات روانپزشكي همراه در بيماري پمفيگوس وولگاريس

زمينه و هدف: رابطه بين پوست، سيستم عصبي و روان پيچيده است. پمفيگوس يك بيماري اتوايمن مزمن و دردناك است كه وقوع ساليانه آن در حدود 0/5-1 در هر 100000 نفر است. با توجه به نقش انكارناپذير وضعيت رواني افراد بر بيماري هاي خودايمني نظير پمفيگوس، پژوهش حاضر با هدف بررسي اختلالات روانپزشكي بيماران مبتلا به پمفيگوس انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه از نوع توصيفي پيمايشي است. جامعه اين پژوهش شامل بيماران مبتلا به پمفيگوس مراجعه كننده به بيمارستان پوست رازي تهران در سال 1392 است. از اين ميان 200 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و پس از كنار گذاشتن پرسشنامه هاي ناقص تعداد نمونه 198 نفر حاصل شد. آن ها پس از تكميل فرم رضايتنامه، به وسيله پرسشنامه دموگرافيك و Symptom Checklist-90 (SCL-90) مورد بررسي قرار گرفتند. يافته ها: ميزان شيوع اختلالات روانپزشكي همراه در اين نمونه 62/62% است كه از اين ميان، 28/78% مبتلايان مرد (57 نفر)، 33/84% (67 نفر) مبتلايان زن بودند. در هر دو گروه زنان و مردان علايم پارانويا (45% در زنان و 60% در مردان) بيشترين شيوع و فوبيا (2/8% در زنان و 24% در مردان) كمترين شيوع را در بين بيماران داشتند. 81/45% آزمودني هاي مبتلا به اختلالات روانپزشكي، متأهل و 18/55% مجرد بودند. نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش نشان داد، همايندي بيماري هاي روانپزشكي در بين بيماران پوستي در مقايسه با جمعيت عادي بسيار بالاتر است و سن بالا، تحصيلات كمتر و تاهل با پيش آگهي بدتر در وضعيت روانشناختي بيماران رابطه دارد.