تاثير محرك‌‌ ايمني زايموزان بر رشد و مقاومت آرتميا فرانسيسكانا (Artemia fransiscana) در برابر عفونت باكتري‌‌هاي Vibrio campbellii و Vibrio proteolyitcus در سيستم آزمايش گنوتوبيوتيك (Gnotobiotic)

يكي از روش ‌هاي جديد پيشگيري و كنترل بيماري هاي آبزيان استفاده از انواع محرك‌ هاي ايمني در سيستم گنوتوبيوتيك براي درك مكانيسم ‌هاي درگير در تعاملات ميزبان - ميكروب مي باشد. مطالعه حاضر به منظور بررسي تاثير محرك ‌ ايمني زايموزان بر رشد و مقاومت آرتميا فرانسيسكانا (Artemia fransiscana) در برابر عفونت باكتري ‌هاي بيماري زاي Vibrio campbellii و Vibrio proteolyitcus در آبزيان در شرايط گنوتوبيوتيك صورت گرفت. ناپلي آرتميا با باكتري كشته شده LVS3 حدود 109 × 10.5 سلول بر لوله فالكون در هر روز غذادهي شد (تيمار شاهد). زايموزان به صورت روزانه به مقدار 30.6 ميكروگرم به هر فالكون در تيمارهاي آزمايشي اضافه شد. در روز سوم پاتوژن هاي V. campbellii و V. proteolyitus در تراكم cell/ml 106× 5 اضافه گرديدند. در روز ششم زايموزان باعث افزايش معني‌دار درصد بازماندگي روزانه آرتميا در برابر V. campbellii (1.53±54.49) نسبت به تيمار شاهد (9.87±31.72)، درصد نسبي بازماندگي (0.08±80) نسبت به تيمار شاهد (0.17±47) و زيست توده كل توليد شده برحسب ميلي متر در فالكون (0.18±21.17) نسبت به تيمار شاهد (4.46 ±9.04) گرديد (0.05 p). زايموزان اگرچه در برابر V. proteolyitcus باعث افزايش درصد بازماندگي روزانه، درصد نسبي بازماندگي و زيست توده كل توليد شده نسبت به گروه شاهد شد، اما نتوانست اختلاف معني داري ايجاد كند (0.05 p). در آرتمياهاي چالش داده شده با V. campbellii و V. proteolyitcus، طول فردي آرتميا هرچند تحت تاثير زايموزان قرار گرفت اما نسبت به تيمار شاهد داراي تفاوت معني دار نبود (P 0.05). به طور كلي، نتايج نشان داد كه استفاده از زايموزان به عنوان محرك ايمني مي تواند باعث افزايش مقاومت آرتميا نسبت به عفونت ويبريو در محيط گنوتوبيوتيك شود.