مروري بر سبب‌شناسي و ماركرهاي زيستي دخيل در تشخيص سرطان پانكراس با تاكيد بر نقش ديابت در بروز اين بيماري: مقاله مروري

سرطان پانكراس زماني به وجود مي آيد كه سلول هاي پانكراس شروع به تكثير خارج از كنترل كرده، توده اي را تشكيل مي دهند كه توانايي هجوم به ديگر بخش هاي بدن را دارد. شايع ترين نوع آن آدنوكارسينوماي پانكراس با حدود %۸۵ از موارد است و گاهي اوقات اصطلاح سرطان پانكراس به اين نوع از سرطان اشاره دارد. به طور معمول علايم بيماري تا رسيدن بيماري به مرحله پيشرفته بروز پيدا نمي كند و در زمان تشخيص، بيماري اغلب به ديگر بخش هاي بدن منتشر شده است. تشخيص با تصويربرداري پزشكي، آزمايش خون و بررسي نمونه هاي بافتي و درمان نيز با جراحي، راديوتراپي و شيمي درماني بوده كه گزينه هاي درمان تا حدودي بر اساس مرحله سرطان مي باشد. تنها درمان آدنوكارسينوم پانكراس، جراحي است كه مي تواند تنها به منظور بهبود كيفيت زندگي بدون پتانسيل براي درمان باشد. عوامل خطر سرطان پانكراس شامل مصرف سيگار، ديابت، چاقي و شرايط ژنتيكي نادر مشخص است كه حدود ۲۵% از موارد مربوط به مصرف سيگار و ۱۰۵% مربوط به وراثت است. احتمال بروز اين سرطان در افراد با ديابت طولاني مدت بيش از افراد غير مبتلا به ديابت است. يك تغيير ناگهاني در سطوح قند خون افراد ديابتي با ديابت كنترل شده نيز مي تواند نشانه اي از سرطان پانكراس باشد. CA۱۹۹ در حال حاضر تنها ماركر مولكولي قابل اعتماد در تشخيص سرطان پانكراس مي باشد كه از حساسيت و ويژگي بسيار بالايي برخوردار نيست و پژوهش ها براي يافتن ماركرهاي اختصاصي تر ادامه دارد. در اين مقاله مروري سبب شناسي سرطان پانكراس، ارتباط ديابت با اين نوع سرطان و ماركرهاي زيستي قابل توجه در تشخيص اين بيماري مورد بررسي قرار مي گيرد.