مرگ ناگهاني قلبي در ورزشكاران و راهبردهاي پيشگيري از آن: مقاله مروري

مرگ ناگهاني قلبي در ورزش رويدادي نادر، ولي تأسف بار است و توجه رسانه ها و عموم را به خود جلب مي كند. ورزش در افراد مبتلا به بيماري قلبي به عنوان ماشه اي براي مرگ ناگهاني قلبي عمل مي كند. خطر مرگ ناگهاني در ورزشكاران جوان مبتلا به بيماري قلبيعروقي 2/5 برابر بيشتر از افراد غير ورزشكار است. بيش از ۹۰% از موارد مرگ ناگهاني قلبي در حين جلسه تمرين يا مسابقه، يا بلافاصله پس از آن اتفاق مي افتند. ميزان بروز مرگ ناگهاني قلبي در هر جمعيتي از جمله ورزشكاران بسته به عوامل متعددي مانند جنس، سن، نژاد، مليت، روش هاي غربالگري تشخيصي و اقدامات پيشگيري از مرگ ناگهاني متفاوت است. همچنين ميزان بروز مرگ ناگهاني به تعريف مورد استفاده و چگونگي انجام تشخيص بستگي دارد. اختلالات متفاوت قلبي عروقي ممكن است به مرگ ورزشكاران جوان منتهي شوند و كارديوميوپاتي هيپرتروفيك، ناهنجاري هاي مادرزادي عروق كرونر، ديسپلازي آريتموژنيك بطن راست و پارگي آئورت از جمله شايع ترين علل آن هستند. از آنجا كه ايست قلبي ناگهاني در ورزش ها جز در موارد معدودي، غير قابل برگشت است، اتخاذ راهبردهاي ملي مناسب براي كاهش بار مرگ ناگهاني در ورزشكاران جوان لازم است. به نظر مي رسد دو راهبرد اصلي براي نيل به اين هدف وجود دارد: الف پيشگيري اوليه با استفاده از ارزيابي هدفمند پيش از ورزش. اين ارزيابي ها بايد بر مبناي استانداردهاي ملي و پذيرفته شده عمومي استوار بوده و توسط متخصصان مجرب انجام شوند. ب تدوين پروتكل هاي مبتني بر شواهد و روزآمد براي انجام زودرس و مؤثر احياي قلبي ريوي، حضور كادر پزشكي مجهز در تمامي رويدادهاي ورزشي و گنجاندن آموزش احياي قلبي ريوي در تمامي دوره هاي تربيت مربي.