بررسي فرسودگي شغلي در پزشكان خانواده روستايي شاغل درمراكز بهداشت شهرستان مشهد - 1393

زمينه: فرسودگي شغلي كاركنان يكي از عوامل اساسي در كاهش كارايي و از دست رفتن نيروي انساني است. معضل فرسودگي شغلي درحرفه هاي ياري دهنده از جمله مشاغل پزشكي به دليل ماهيت استرس زاي آنها بيشتر ايجاد مي شود. اين پژوهش با هدف بررسي فرسودگي شغلي در پزشكان خانواده روستايي در شهرستان مشهد در سال 1393 صورت گرفت.روش كار: اين مطالعه مقطعي با مشاركت120پزشك خانواده روستايي شاغل شهرستان مشهد انجام شد. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه فرسودگي شغلي مازلاك Maslach Burnout Inventory بود.يافته ها: ابعاد سه گانه فراواني فرسودگي شغلي پزشكان خانواده بصورت خستگي عاطفي كم (56.2 درصد)، عملكرد شخصي، زياد (39.3 درصد) و مسخ شخصيت، كم (74.2 درصد) گزارش شد. در رابطه با ابعاد سه گانه شدت فرسودگي شغلي پزشكان خانواده؛ مسخ شخصيت، متوسط(67.4 درصد)، خستگي عاطفي، متوسط (50.6 درصد) و عملكرد شخصي، زياد(47.2 درصد) گزارش شد. يافته ها نشان داد خستگي عاطفي ارتباط معناداري با وضعيت تاهل و وضعيت استخدام دارد و شدت خستگي عاطفي در پزشكان خانواده رسمي بيشتر بود. نتيجه گيري: باتوجه به تاثير محيط كار بر پزشكان خانواده و لزوم برخورداري از بهداشت رواني مطلوب، انجام اقدامات پيشگيرانه جهت جلوگيري ازاحتمال بروز فرسودگي شغلي ضرورت دارد. لذا تدوين استراتژي هاي كاهش عوامل تنش زاي شغلي مانند حمايت هاي معنوي مديران، شركت دادن پزشكان خانواده درتصميم گيري ها، تقليل ساعات كاري و يا افزايش پرداختي، سياستگذاري هاي يكنواخت و متعادل در دستورالعمل هاي اجرايي نامه پزشك خانواده، پرهيز از سياست هاي چندگانه درطول اجراي برنامه دربين كاركنان متعدد مي تواند از جمله اين اقدامات باشد.