عوامل تعيين كننده تنش شغلي پرستاران متأهل شاغل در مراكز آموزشي- درماني شهر قزوين

زمينه: تنش شغلي يك عامل اصلي در ايجاد فرسودگي شغلي، كاهش رضايت بيمارانو ترك حرفه در پرستاران محسوب مي شود و مي تواند اثر زيادي بر كيفيت مراقبت باليني داشته باشد. هدف: اين مطالعه با هدف بررسي تنش شغلي و عوامل تعيين كننده در پرستاران انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي مقطعي روي 123 پرستار با روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي صورت گرفت. ابزار پژوهش اطلاعات جمعيتي و پرسش نامه تنش شغلي پرستاران بود كه هفت حيطه (رنج و مرگ بيمار، تعارض با پزشكان، عدم آمادگي كافي، كمبود منابع حمايتي، تعارض با ديگر پرستاران، فشار كاري، عدم اطمينان از درمان) داشت. تجزيه و تحليل با روش هاي آماري توصيفي و تحليلي پيرسون، رگرسيون خطي، تي، مجذور كاي، آنوا، آزمون تعقيبي توكي و كروسكال واليس انجام گرفت. يافته ها: 84 نفر (%68/3) تنش در حد متوسط، 26 نفر (%21/1) كم و 13 نفر (%10/6) تنش زياد داشتند. پرستاران با تحصيلات كارشناسي و بالاتر (0/045=P)، استخدام پيماني (0/042=P) ميزان تنش بالايي داشتند و افراد داراي حداقل يك فرزند از تنش پايين تري برخوردار بودند كه از لحاظ آماري معني دار بود (0/02=P). با اهميت ترين عامل تنش شغلي فشار كاري و كم اهميت ترين عامل تعارض با پزشكان بود. نتيجه گيري: با توجه به ميزان تنش و مهم ترين عامل تنش زاي شغلي كه فشار كاري بود با بررسي نيازسنجي آموزشي پرستاران، برگزاري كارگاه هاي آموزشي در رابطه با مديريت و كنترل تنش مي توان از تنش ناشي از شغل كاست.