اثربخشي رفتار درمانگري شناختي بر استقامت ذهني و اميد به زندگي در بيماران مولتيپل اسكلروزيس

زمينه و هدف: مولتيپل اسكلروزيس از شايعترين بيماري هاي مزمن سيستم عصبي مركزي مي باشد كه فرد را با چالش هاي روان شناختي عمده اي روبه رو مي كند. از اين رو هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي اثربخشي رفتار درمانگري شناختي به شيوه گروهي بر استقامت ذهني و اميد به زندگي بيماران مولتيپل اسكلروزيس بود. روش بررسي: روش پژوهش حاضر نيمه تجربي (Quasiexperimental study) با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود كه از مهرماه تا آذرماه ۱۳۹۵ در مركز انجمن ام اس شهر زاهدان انجام شد. نمونه شامل ۳۰ بيمار مبتلا به بيماري ام اس بود كه به شيوه داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفي به دو گروه (آزمايش و كنترل) تقسيم شدند. گروه آزمايش مداخله درماني را در طي هشت جلسه هفتگي دريافت نمودند، ولي گروه كنترل هيچ نوع مداخله اي را دريافت نكردند. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه اميد به زندگي حلاجيان و پرسشنامه استقامت ذهني (MTQ48) بود. يافته ها: براي همساني گروه ها از نظر سن و تحصيلات به ترتيب از آزمون ttest Student rsquo; و Chisquare test استفاده شد كه تفاوت معناداري در گروه آزمايش و كنترل مشاهده نشد. نتايج تحليل كوواريانس نشان داد رفتار درمانگري شناختي به شيوه گروهي افزايش معناداري در اميد به زندگي و استقامت ذهني بيماران داشت. به صورتي كه ميانگين نمره استقامت ذهني در گروه آزمايش پيش از درمان ۱/۰۵ و پس از درمان ۱/۲۴ و پيگيري ۱/۲۱ و ميانگين نمره اميد به زندگي در گروه آزمايش پيش از درمان ۴/۶۷ و پس از درمان ۷/۲۰ و پيگيري ۷/۰۱ با (۰/۰۰۱ P) به دست آمد. نتيجه گيري: اجراي رفتار درمانگري شناختي به شكل گروهي در فرآيند درمان بيماران ام اس به افزايش استقامت ذهني و اميد به زندگي آن ها منجر شد.