رابطه شادكامي با رشد اجتماعي و يادگيري خودتنظيمي در دانش آموزان ابتدايي

The Relationship between Happiness with social development and Self-regulation learning in elementary students

هدف: هدف پژوهش حاضر رابطه شادكامي با رشد اجتماعي و يادگيري خودتنظيمي در دانش آموزان ابتدايي شهر تهران در سال تحصيلي 1397 بود. روش شناسي: طرح پژوهش حاضر بر حسب هدف كاربردي و از نظر گردآوري داده ها توصيفي-همبستگي بود. جامعه آماري شامل تمامي دانش آموزان مقطع ابتدايي در شهر تهران بود كه از اين ميان با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي 257 نفر به اين صورت كه ابتدا از بين مناطق 22 گانه شهر تهران 4 منطقه انتخاب و از هر منطقه 2 دبستان سپس از هر مدرسه كلاس هاي پنجم و ششم دبستان به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. روش جمع آوري داده ها بر اساس سه پرسشنامه استاندارد پرسشنامه شادكامي آكسفورد (1990)، رشد اجتماعي واينلند (1953) و پرسشنامه يادگيري خودتنظيمي پينتريچ و همكاران (1991) انجام گرفت. تجزيه و تحليل اطلاعات به دست آمده از اجراي پرسشنامه ها از طريق نرم افزار SPSS در دو بخش توصيفي و استنباطي (آزمون همبستگي پيرسون، و رگرسيون چندگانه) انجام پذيرفت. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه بين شادكامي با رشد اجتماعي در دانش آموزان ابتدايي رابطه مثبت معناداري وجود داشت(0/01>P). همچنين بين شادكامي با يادگيري خودتنظيمي در دانش آموزان ابتدايي رابطه مثبت معنادار وجود داشت(0/01>P). نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش حاضر بيان كننده اهميت افزايش شادكامي در دانش آموزان با بهبود در ميزان رشد اجتماعي و يادگيري خودتنظيمي است. مي توان از اين يافته ها براي تدوين برنامه هايي جهت افزايش شادكامي دانش آموزان استفاده كرد.

Purpose: The present study was conducted with the aim of the relationship between happiness and social development and self-regulation learning in elementary school students in Tehran in 1397. Method: The research method was descriptive-correlational according to the purpose of the research. The statistical population consisted of all elementary students in Tehran, among which 257 people were selected as sample size using available sampling method. The data collection method was based on three standard questionnaires: Oxford Happiness Questionnaire (1990), Social Growth Winland (1953), and Self-Regulatory Learning Questionnaire (Pintrich et al., 1991). The reliability of the questionnaire was calculated using Cronbach's alpha method and its value for all three questionnaires was higher than 0.7. Also, content validity was used to test the validity of the questionnaire, which for this purpose, the questionnaires were approved by the relevant experts. Data analysis was carried out through SPSS software using descriptive and inferential statistics (Pearson correlation test, multiple regression). Findings: The results of this study showed that there is a significant positive relationship between happiness and social development in elementary students. There is also a significant positive correlation between happiness and self-regulation learning in elementary students. Therefore, social development and self-regulation learning are a significant predictor of happiness in students. Conclusion: The findings of this study indicate the importance of increasing happiness in students with improvement in social development and self-regulation learning. These findings can be used to develop programs to increase the happiness of students.