بررسي نتايج و تنوع خودكشي‌هاي تهاجمي در يك دوره 20 ساله در استان ايلام، ايران

زمينه و هدف: خودكشي يكي از مشكلات اساسي بهداشتي در جوامع مختلف بوده و با عوامل خطر متعددي مرتبط مي باشد. نتيجه يك اقدام به خودكشي مستقيم به انتخاب روش خودكشي بستگي دارد. خودكشي هاي تهاجمي جز روش هاي خشن خودآزاري شناخته شده و داراي الگوهاي سني و جنسي متفاوتي هستند، از اين رو هدف اين مطالعه بررسي نتايج و تنوع خودكشي با روش تهاجمي در يك دوره طولاني مدت در استان ايلام بود. روش بررسي: در اين مطالعه گذشته نگر، داده هاي مورد نياز شامل متغيرهاي جمعيت شناختي، پيامد و نوع روش تهاجمي از سيستم جامع ثبت موارد خودكشي دانشگاه علوم پزشكي ايلام براي بررسي خودكشي هاي تهاجمي از اول فروردين سال ۱۳۷۲ تا آخر اسفند سال ۱۳۹۲ بوده است، استخراج و مورد آناليز قرار گرفت. مجوزهاي لازم براي دسترسي به داده ها از كميته اخلاق و شوراي پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي ايلام دريافت گرديد. يافته ها: در كل از ۱۵۱۶ مورد خودكشي تهاجمي، ۶۴۳ مورد (۴۲/۶%) ناموفق و ۸۶۷ مورد (۵۷/۴%) موفق بود. روش خودسوزي بالاترين فراواني خودكشي (موفق و ناموفق) را به خود اختصاص داده بود. بالاترين فراواني خودكشي موفق در زنان (۵۲/۸%) و ناموفق در مردان (۶۳/۶%) رخ داده بود. گروه سني ۳۴۲۵ سال و گروه سني بالاتر از ۶۵ سال به ترتيب بيشترين فراواني خودكشي هاي ناموفق و موفق را به خود اختصاص داده بودند. نتيجه گيري: زنان و افراد مسن از جمله گروه هاي پرخطري بودند كه اقدام به خودكشي تهاجمي موفق كرده اند و روش خودسوزي كه از جمله روش هاي دردناك خودكشي محسوب مي شود، بالاترين فراواني را در خودكشي تهاجمي منجر به مرگ در استان ايلام داشت.