اندازه‌گيري سطح آلبومين سرم در بيماران سوخته و تعيين رابطه آن با سطح سوختگي و طول مدت بستري در بيمارستان

زمينه و هدف: كاهش سطح آلبومين سرم (هايپوآلبومينمي) يك يافته شايع در بيماران سوخته است اما رابطه آن با ميزان مرگ و مير بيماران سوخته به طور دقيق مشخص نشده است. هدف مطالعه حاضر اندازه گيري سطح آلبومين سرم در بيماران سوخته و تعيين رابطه آن با سطح سوختگي و طول مدت بستري در بيمارستان بود. روش بررسي: اين مطالعه مقطعي بر روي بيماران بالاي ۱۶ سال كه در شش ماهه دوم سال ۱۳۹۳ و در ۲۴ ساعت اول سوختگي به بيمارستان شهيد مطهري تهران مراجعه كردند انجام شد. براي همه ي بيماراني كه وارد مطالعه شدند، CBC، آلبومين، كراتينين توتال، پروتيين، BUN و كلسيم در روزهاي بستري، يك هفته پس از بستري و در بيماراني كه بد حال مي شدند، به صورت روزانه و در ساير بيماران يك روز پيش از ترخيص مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: پژوهش حاضر نشان داد كه ميانگين مقدار آلبومين در گروه ترخيص شده در روز پذيرش، يك هفته پس از پذيرش و به هنگام ترخيص به طور معناداري بالاتر از گروه فوت شده بود (۰/۰۰۱ P). همچنين ميان سطح سوختگي و ميزان آلبومين ارتباط معناداري وجود داشت (۰/۰۰۱ P)، به طوري كه هر چه سطح سوختگي بالاتر بود ميزان آلبومين پايين تر بود ولي بين ميزان آلبومين با سن و طول مدت بستري در بيمارستان رابطه معناداري مشاهده نشد. نتيجه گيري: پژوهش حاضر نشان داد كه سطح آلبومين سرم مي تواند به عنوان يك شاخص قابل اتكا براي تعيين وضعيت بيماران سوخته كاربرد داشته باشد، ولي پيدا كردن راهكاري براي رساندن سطح آلبومين به حد مناسب نيازمند پژوهش هاي بيشتر مي باشد.