واسطه گري جهت گيري مذهبي دانشجويان در رابطه بين الگوهاي ارتباطي خانواده و گرايش به تفكر انتقادي

هدف از پژوهش حاضر، بررسي پيشايندهاي گرايش به تفكر انتقادي در قالب يك مدل علّي است كه در آن واسطه گري جهت گيري مذهبي در رابطه ي با الگوهاي ارتباطي خانواده و تفكر انتقادي مورد مطالعه قرار گرفت. روش پژوهش توصيفي است. جامعه آماري مورد مطالعه در اين پژوهش دانشجويان شاغل به تحصيل دانشگاه شيراز در سال تحصيلي 1392-1391 بودند كه از اين ميان تعداد 352 نفر (189 دختر و 163 پسر) به عنوان نمونه به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات پرسشنامه هاي الگوهاي ارتباطي خانواده، خودگرداني مذهبي و سياهه گرايش به تفكر انتقادي بود كه پايايي آن ها به وسيله ضريب آلفاي كرونباخ و روايي آنها به كمك روش تحليل عاملي بررسي شد. نتايج حاصله حاكي از پايايي و روايي قابل قبول آزمونها بود. مدل فرضي با بهره گيري از روش آماري تحليل مسير با استفاده از رگرسيون چندگانه به روش متوالي همزمان براساس مراحل بارون و كني مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها نشان داد كه جهت گيري گفت و شنود خانواده به طور مثبت و جهت گيري همنوايي به طور منفي گرايش به تفكر انتقادي را پيش بيني مي كند. هر دو بعد الگوي ارتباطات خانواده پيش بيني كننده جهت گيري مذهبي هستند. همچنين، جهت گيري مذهبي همانندسازي شده به طور مثبت و جهت گيري مذهبي درون فكني شده به طور منفي گرايش به تفكر انتقادي را پيش بيني مي نمايد. نتايج بررسي واسطه گري نيز نشان داد كه جهت گيري گفت و شنود با واسطه جهت گيري مذهبي همانندسازي شده به بهبود تفكر انتقادي مي انجامد. اين در حالي است كه همنوايي خانواده با واسطه گري جهت گيري مذهبي درون فكني شده به كاهش تفكر انتقادي منجر مي شود.